Another year has come and gone..

Ik kan mij nog zo goed herinneren hoe ik op 31 december 2011 bezig was om mij helemaal te dressen voor 2012. Al mijn shirtjes vlogen uit de kast door de kamer. Geen idee wat ik aan moest, alleen mijn " style" had ik voor ogen. Classy of course, maar wel stoer, want ik was so ready for 2012! Welke schoenen moest ik aan?! Heels, definitely. Maar welke, want ik moet het natuurlijk wel langer dan vijf minuten volhouden. En ze moeten, als het even kan, ook nog wat steviger zijn, want na alle champagne durf ik echt niet te zeggen hoe stevig ik nog op mijn benen sta. Natuurlijk, het allerlaatste truitje achter in mijn kast wil ik aan. Pfff, moet ik ook weer die bende opruimen, want ik begin het nieuwe jaar toch echt niet in een rommelig huis.

Ondertussen staat het laatste concert van Beyoncé op, lekker meedansen en meeblèren, dat maakt het altijd een stuk leuker:). Met alle alcohol, muziek en luide knallen horen de buren vast niet dat ik niet heel geweldig kan zingen..

Klokslag middernacht stond ik bij kennissen. Niet helemaal de lokatie die ik voor het begin van een nieuw jaar voor ogen had, maar wel gezellig! And there's food. Good food! Terwijl je iedereen de verplichte drie zoenen geeft ( dat wordt straks echt mijn gezicht schrobben!!), bedenk jij je wat het komende jaar voor jou in petto heeft. Eindelijk de prins op het witte paard ontmoeten? Het einde van de regenboog met de pot goud vinden? Of toch voor die promotie gaan? Je grootste droom waarmaken? Er zijn zoveel doelen om te behalen, zolang jij je er maar goed bij voelt!

"Dit wordt mijn jaar, ik voel het!", "Stoppen met roken!", "Minder drinken( starting tomorrow!)"

Hoe vaak heb je dit niet gezegd? Goede voornemens, sterke plannen gemaakt, want het komende jaar moet beter dan het afgelopen jaar.

Toen ik een jaar of 12 was geloofde ik heilig in voornemens: goede cijfers, huiswerk, lief zijn voor mama en ja… ook voor zus, mijn kamer opgeruimd houden, noem maar op. Ik heb ze allemaal geprobeerd, maar geen volgehouden. Althans, niet langer dan een week ofzo. Ik schreef ze op briefjes, in mijn dagboek met hartjesslot en ondertekende ze zelfs als een volleerd notaris. Ik bewaarde ze in het "speciale blikje voor belangrijke documenten", waar ik ze ongeveer een jaar later weer in precies dezelfde staat uithaalde. Het mocht helaas niet baten. Toen ik ouder werd, kwamen er andere goede ideeën bij, maar met hetzelfde resultaat. De goede voornemens verdwenen samen met mijn kinderlijke naïviteit, maar die belofte aan mijzelf bleef: dit word mijn jaar.

Hoewel elk jaar zijn hoogtepunten en moments of shame heeft, kan ik dit keer stellig zeggen: Dit was echt mijn jaar. Met vallen en opstaan heb ik een aantal belangrijke mijlpalen in mijn leven behaald en daar ben ik bepaald trots op!

My own little palace, a new job, starting this awesome blog, letting go of the past and embracing the future.

No more grudges or remorse, growing up and enjoying life.

Het was een jaar van veel zelfreflectie en genieten van de mooie dingen in het leven. Ik heb geweldig lieve mensen leren kennen en bestaande vriendschappen nog verder kunnen uitdiepen. Ik ben heel blij met alle lieve mensen om mij heen.

Er valt nog een hoop winst te behalen, maar ik ben al ontzettend blij met wat ik in het mooie 2012 heb meegemaakt. Can't wait for '13!

Come, gentlemen, I hope we shall drink down all unkindness. 

- William Shakespeare 

Al zou dit het jaar zijn waarin de wereld zou vergaan, of de Maya's simpelweg uitgeteld waren, I am happy. Ik vier de jaarwisseling dit jaar lekker op de bank, maar ik blik met veel plezier terug op een goed jaar en ik kijk ook zeker uit naar the year to come. Al zal het eerste vooruitzicht veel kou, wind en thermo-ondergoed zijn… Great… Maar na Koning Winter komt zonneschijn, dus over een maandje of vijf mogen de sandaaltjes en jurkjes weer van zolder en gaat het festivalseizoen weer van start! Voor mij het leukste van alle seizoenen.

Ondertussen probeer ik mentaal mijn New Year's Eve outfit alvast samen te stellen. What to wear? Ik moet het komende jaar natuurlijk wel fashionable openen, just the way I like to spend the entire year. Waarschijnlijk mag ik weer mijn hele garderobe op mijn bed en vloer dumpen voor ik de outfit heb gevonden, ik zal het met veel plezier doen. There's just some kind of magic to New Year's Eve. Geen idee wat het is, maar voor mij is het elk jaar weer iets aparts. En al kun je er wel 100 per leven meemaken, het zal voor mij iets magisch houden. Zo zit je aan het einde van een jaar en *BOEM* dan weer aan het begin van een nieuw jaar! Voor sommigen kan het een melancholisch moment zijn, but I love to think positive en zie het graag als een heel nieuw begin waarin je weer opnieuw kunt beginnen als je in het verleden jaar de mist in bent gegaan. Het is ook een nieuwe mogelijkheid om nieuwe hoogtepunten en moments of shame te creëren, maar dat maakt een jaar memorable, vind ik.

Some people swear there's no beauty left in the world, no magic.

Then how do you explain the entire world coming together

on one night to celebrate the hope of a new year?

- Claire Morgan, New Year's Eve (2011)

Via deze weg wil ik iedereen natuurlijk een kick ass 2013 toewensen!

For now, cheers to 2013, I drink to that!

En pas op met vuurwerk..

Jazz.

Ink.

Mijn profielfoto already says it: I am marked. For life. And I love it!

Tattoo's hebben al vanaf kleins af aan iets magisch voor mij. Op mijn zevende wist ik al wat mijn eerste tattoo zou worden en waar ik het wilde. Gezien het tattoeren op een minderjarige vooralsnog illegaal in Nederland is, moest ik het maar doen met poppetjes en teksten op mijn handen en armen.

Mijn moeder baalde als ik weer ondergekalkt uit school  thuis kwam en zij vond het nog erger toen die fameuze tattoo pennen populair werden. Ik zat helemaal onder de klieders en krabbels en was al snel bekend geworden als de 'artiest' van mijn basisschool. Een barb wire of 'ketting'? Bij mij moest je zijn; in de kleine of grote pauze of na schooltijd. De ouders van mijn klasgenootjes waren not so amused en na een tijdje merkte ik toch dat ik niet zo talented was als ik dacht. Dan toch maar wachten tot ik ein-de-lijk 'volwassen' was voor die tattoo. Zucht, dat zou nog zo lang duren!

Ik zit nog steeds te wachten tot ik volwassen ben, maar die eerste tattoo is er gekomen hoor! En de tweede, derde... Ben nu zelfs bezig met het uitwerken van de nummers 1 en 2! Terwijl ik op mijn volwassenheid zat te wachten was ik er namelijk achter gekomen dat ik helemaal niet volwassen moest zijn voor een tattoo, meerderjarig zijn was voldoende. Ooh joh!

Zoals bekend liep ik op mijn achttiende stage in het buitenland waar ik ook met mijn negentiende verjaardag zat. Net na mijn negentiende heb ik de stoute sandaaltjes aangetrokken en ben ik de plaatselijke tattooshop binnen gestapt. Ik voelde me stoer en angstig tegelijk. Stoer omdat ik al een aantal piercings had gehad en het 'vast wel dezelfde pijn zou zijn'. Ik voelde mij een echte ervaringsdeskundige. Ik was ook angstig omdat ik echt de grootste afkeer van naalden heb! Ja, piercings en tattoo’s kan ik aan, maar als ik bloed moet laten prikken, zie ik alleen die dikke, megagrote naald voor mij! En dan wil je tientallen mininaalden vrijwillig in je lichaam laten steken puur ter versiering?!

Jup, that's me..

Na al mijn moed te hebben verzameld en de hand van mijn huisgenootje te hebben fijngeknepen ging ik dan toch op die stoel liggen. Ik heb daar liggen puffen, kreunen en steunen alsof ik bezig was met de bevalling van het jaar... En na tien minuten was ik klaar. Ik voelde me nu alleen maar stoer! Alle angst en pijn waren spontaan verdween. Ik had hem eindelijk!! Die felbegeerde tattoeage, that beautiful ink that's forever in my skin! Ik was er zo vol van dat ik spontaan tegen een drempel stootte en mijn voet openhaalde. Ach, zelfs dat kon mijn happy gevoel niet drukken.

Nu moest ik het nog aan mijn moeder vertellen...

Dat is wel even een ander verhaal. Dat vond ik mogelijk nóg enger dan het zetten van die tattoo zelf!

Even ter info: moeders vindt alles dat ter vrijwillige versiering aan het lichaam wordt toegevoegd onzin. De leuke tattoo's en piercings zijn niet aan mijn moeder besteed. En als het aan haar ligt ook niet aan haar dochters, maar dat is net even iets anders gelopen. Wij zijn er namelijk dol op!

De piercing fase is inmiddels over, maar eens in de zoveel tijd beginnen we weer over een nieuwe mark op ons lichaam. Sorry, mam!

Dus je kunt je wel voorstellen dat dat geen prettig telefoontje zou worden. Ook al zat ik ruim 8700km verder op, hell hath no fury like a Mother's scorn.

Dus ik had eindelijk al mijn moed verzameld, de hoorn opgepakt en haar nummer ingetoetst. En toen hing ik op. Ik moest op zoek naar net wat meer moed. Na een dag of drie dwong ik mijzelf ertoe haar te bellen.

Zodra de telefoon overging had ik weer de neiging op te hangen, maar ik kon het beter nu zeggen met die veilige afstand tussen ons in.

Het gesprek was vooral kort. Met heel veel stiltes. Het verliep niet volledig volgens plan, maar uiteindelijk is ze gewend geraakt aan het idee.

Door de pijn heeft het een paar jaar geduurd voor ik mij aan het volgende piece of art begon, die kon ik maar niet vergeten. Uiteindelijk ben ik ruim drie jaar later weer zo’n shop hier in Nederland ingestapt en ook daar ben ik heel erg blij mee. Ik vind het ook leuk om mee te gaan voor morele steun, maar ik heb gemerkt dat het dan nog erger gaat "kriebelen". Het geluid van het motortje, al die inkt, de vibe die er hangt en afterwards die dikke rode huid met een verse tekening.

Van het weekend vroeg een vriendin mij mee voor haar very first tattoo. A virgin! Natuurlijk ga ik mee! ’s Ochtends vroeg stonden wij op de stoep, zij was ontzettend zenuwachtig. Na een hoop getwijfel en gedoe lag zij eindelijk in die stoel en durfde ze het toch aan. Knap hoor, als een imposante vent covered in plaatjes staat te popelen om je met een naald aan te vallen. De grote vent met alle tattoo’s was uiteindelijk net zo gezellig als wij en babbelde er samen met ons lekker op los.

Na afloop was het vriendinnetje ook ontzettend blij met haar freshly inked skin, ookal zag het er nogal rauw en dik uit. Welcome to the wonderful world of tattoo's!

Anyone who's had a tattoo knows once you get your first one, as you're walking out the door, you're planning the next.
- Chris Evans

Toen ik dat zag, begon het bij mij ook te kriebelen en ben ik spontaan in de stoel gaan zitten. De tattoo artist keek mij wel een beetje vreemd aan, maar volgens mij interesseert het hem uiteindelijk niet zovel wie er nou in zijn stoel ligt.  Gelukkig heb ik altijd wel ideetjes om mijn lichaam mee te versieren, dus ik heb het ook echt niet op impuls gedaan, want dat is natuurlijk een no go als het om tattoo’s gaat.

Tien minuten later had ik er ook een mooi tekeningetje bij en nu kan ik voorlopig weer vooruit.

Ik heb vaak ook de urge om de mouw van iemand omhoog te trekken of te gaan zitten loeren als ik bij iemand een piece of ink onder de mouw uit zie piepen. Niet bij strangers of course, zo vreemd ben ik ook weer niet. Maar wel bij een gesprekspartner of een enigzins bekende van mij. Ik weet niet wat het is, ik denk onbedwingbare selectieve nieuwsgierigheid? Het heeft iets stoers voor mij. En gezien ik zelf totaal niet stoer ben of zelfs maar enige stoerheid uitstraal, moet ik het ergens mee compenseren, toch?

Toen ik jonger was stelde ik mij voor dat alleen van die echt "bikers" en truckers tattoeages hadden. Zo'n rood hartje met een slinger erdoorheen waar dan "Mama" ofzo op stond. Of een Minnie Mouse of een ankertje op de bovenarm.

En toen kwamen de "trampstamps". Voor de ouderen onder ons: zo'n mooie tribal die midden op de onderrug wordt geplaatst, net boven de broekrand van -vaak- jonge dames. Charming. In mijn omgeving ken ik niet veel dames die een dergelijke versiering hebben, maar degene die ze hebben zijn er nu, achteraf, niet zo heel blij meer mee. En daarom, lieve dames en heren, moet je vooral géén tattoeages zetten die "in" zijn en al helemaal geen marks zetten on an impuls or drunk state!

People who don't like me talk about it as though I'm trash because I have tattoos.
 I find that insane because it's 2008, not the 1950s.
Tattoos aren't limited to sailors. It's a form of art I find beautiful. I love it.
- Megan Fox

Ik heb eerlijk waar diep respect voor de mensen die een traditionele tattoo hebben. Van die very oldskool tattoo's die niet met een machientje zijn gezet maar echt met een single naald en inkt of course. Dan heb ik het niet over die "jail house rock" dingen uit de gevangenis, maar Japanse of Maori tattoo's. En meestal wordt dan het hele been of de hele arm volgetekend, maar met één naald; that must hurt a lot! De geschiedenis die eraan vast zit, is natuurlijk wel erg mooi. De naald was vaak van een splinter albatros-bot gemaakt. Toentertijd werden tattoo's zelfs als statussymbool gezien. Ik weet vrijwel zeker dat geen van de hooggeplaatste dames toen een trampstampje hadden, hoor.
Ondanks de geschiedenis en vakmanschap is het nog niets voor mij, it hurts too much!

Maar nu ga ik toch verder broeden op mijn volgende project...

Any suggestions?

Jazz.

Holidays are coming...

'Jazz, wat zullen we dit jaar met kerst doen?'

Oh no, is het weer zover?! Crap.. De feestdagen komen weer veel te snel dichterbij. Ik wil mezelf nou geen Grinch noemen, maar ik krijg zo tegen het einde van het jaar geen extreme drang om mijn huis met kerstballen, -bomen of -kransen te gaan behangen.

Veel mensen zeggen dat ze het niets vinden, maar stiekem toch eigenlijk wel. Ik vind het dus écht niks. Vraag mij niet waarom, maar ik vind al die drukte gewoon niets.

Bovengenoemde vraag krijg ik van verschillende kanten te horen. Ik heb er nog helemaal niet over nagedacht. Ik stel dat ook het liefst zoveel mogelijk uit.

" Goh, is het alweer zover?! Helemaal niet bij stilgestaan! Wat gaat de tijd toch snel he? Ik moet er nog even over nadenken en laat het je zo snel mogelijk weten!"

Het liefst zit ik met een Domino's pizza en Cinna stix op mijn schoot slechte kerstfilms te kijken. Eigenlijk hoeven het niet eens per se kerstfilms te zijn, gewoon leuke films kijken... Heerlijk lijkt mij dat; geen verplichtingen en twee gratis vrije dagen in mijn joggingsbroek. You gotta love it!

Mijn vrienden en familie denken daar anders over. Die zijn al weken bezig te bedenken wat ze waar gaan doen en vooral met wie zij die feestweek aan het einde van het jaar doorbrengen. De eerste uitnodigingen heb ik ook al binnen hoor.. Sjah, daar moet ik nog even over nadenken dus ik RSVP later wel, over een maand of twee ofzo...

Natuurlijk ontkom ik niet aan een gezellig dinertje met de familie. Om eerlijk te zijn vind ik dat nog het minst erge. Ik durf het zelfs gezellig te noemen; wijntje, veel eten met de prettig gestoorde familie en die cadeaus zijn ook niet verkeerd. Mits ze leuk zijn natuurlijk, anders probeer ik de bon te ontfutselen voor een beter cadeau die ik dan wel zelf uitzoek.

Voor gezellig doen met la familia heb ik geen speciale gelegenheid nodig. Samen eten en gezelligheid vind ik altijd wel leuk, ongeacht het jaargetij. Verdere verplichtingen heb ik dan liever niet. Met eventuele schoonfamilie wordt het altijd zoveel passen en meten, dat je standaard uitkomt op drie of meer kerstdagen. Zo is waarschijnlijk ook het liedje " 8 Days of Christmas" ontstaan…

Nog nooit waren er zoveel maaltijden op een dag als met de feestdagen: ontbijt, brunch, lunch, late lunch, high tea, souper, diner, laat diner en midnight... Something. De meeste kerst-lovers halen middernacht niet eens, want dan zijn ze dronken. Ik denk dat ik een midnight snack party geef, lekker cheap en de helft weet zich toch de weg naar mijn huis niet te vinden... :-)

Ok, tijd om deze Grinch gedachte uit mijn hoofd te zetten.

Grinch much?

Mijn familie is inmiddels wel gewend aan mijn o-zo-vrolijke kersthouding en liggen er niet meer wakker om. "Het is Jazz maar". Okee, die heb ik verdiend.

Mijn vriendjes en vriendinnetjes daarentegen zijn nog steeds zo moedig om die strijd met mij aan te binden. Sinterkerst, lootjes trekken, kerstballen shoppen, uitgaan, you name it en ze gooien het in de strijd om mij in de Christmas-mood te krijgen.

Maar dit jaar heb ik een uitnodiging gekregen, die heb ik al geaccepteerd. Het is wederom onder het mom van "kerst", maar volgens mij heeft het er in de praktijk weinig mee te maken; gekke cadeaus, alcohol, leuke cadeaus, vrienden, tequila shots en vooral veel plezier. Not very Christmassy to me, maar wie weet?! Het lijkt mij in ieder geval wel leuk, en zolang er geen kerstmutsen aan te pas komen vind ik het prima, dus ik ben benieuwd!

Het leukste vind ik zelf eigenlijk nog de reacties van iedereen als ik vertel dat ik niet zo dol op kerst ben.

"NEE! Meen je dat nou?! Hoe kan dat nou?! Dat is zooooooo gezellig!!!"
En als je dit vooral met een steeds-hoger-wordende-stem uitspreekt, gaan mijn nekharen nóg verder overeind staan. Wat een gedoe. En daarna komen die leuke verhalen van hoe je dé kerst van je leven hebt. With all due respect: I'm just not the biggest fan of it!

Ik heb wel leuke kerstdagen gehad hoor. Mijn moeder maakte er altijd een feestje van. Vaak gingen we gourmetten met de familie. Vlees, groenten, patat, stokbrood en pannenkoeken. Heerlijk. Later stonk je een uur in de wind van al die baklucht, dat was vaak ook onze cue om de jurkjes en panties te verwisselen voor joggingsbroeken en wijde truien.

Eens besloot het rookalarm ook mee te doen met onze kerstliedjes. En dat was net de kerst dat mijn vader naar de Caribbean was. En er verder geen mannen in huis aanwezig waren, behalve een angstig neefje van 10... Mijn moeder wist niet wat haar overkwam, hoe de *** krijg je dat ding uit?! Ik moet wel bekennen dat ik dat wel komisch vond.. Weer eens wat anders dan Mariah C., Wham! of Bing Crosby….

Kerst in de Caribische zon blijft ook een geweldige ervaring. One of my favorites.. Cadeautjes onder een palmboom, kerstbomen worden geimporteerd en zijn al verdord voor ze goed en wel de container uit zijn. Daar doen ze wel véél meer moeite voor de feestdagen: mijn ooms hebben -eerlijk waar- op kerstavond mijn oma's huis nog even staan verven omdat je huis er tip top uit moet zien met kerst. De stress daar ( jawel, ook in de Caribbean bestaat dit woord) draait dan vooral om de staat van het huis en hoeveel kerstlichtjes er in en om het huis hangen, in plaats van de laatste inkopen doen. Minor detail is of course het eten, zéér goed te doen!

Oud en Nieuw vind ik daarentegen wél heel erg leuk. Dat is ook much ado about nothing, en ik heb ook geen idee waarom ik dat dan weer wel leuk vind, but I just do. Don't ask, laten we het erop houden dat ik Jazz ben en… apart ben :). Met zijn allen buiten staan, champie drinken en traditionele Caribische hapjes eten terwijl Nederland weer zoveel miljoen de lucht in schiet. Ik doe niet mee aan al dat vuurwerk, want daar ben ik bang voor.. Maar traditie getrouw zorg ik wel dat ik tenminste 1 rotje afsteek om… uhhh… Het moest altijd van mijn moeder, maar het had iets te maken met het oude jaar afsluiten en al het slechts in het vorige jaar achterlaten… ofzo. Toen ze het mij uitlegde was ik, denk ik, acht jaar oud en lette ik niet bijster goed op. Het deed mij vooral denken aan de Big Bang….

Maar op de één of andere manier is die afkeer erin geslopen. Het hoeft voor mij allemaal niet zo nodig. En het is in december zo koud dat je door alle dikke jassen en wollen onderbroeken toch niet je mooie outfit kunt showen. Jammer. Want ik ben een groot fan van fancy outfits, cadeaus en good food!

Kunnen we de kerst niet gewoon naar ergens in de zomer verplaatsen? Met kerstliedjes, want die vind ik toch wel leuk......:-)

Jazz.

Red velvet cupcakes

Voor mijn laatste werkdag (zie Time to say goodbye) heb ik besloten Red velvet cupcakes te maken. Nog nooit eerder gemaakt, maar toch gelijk maken voor een grote groep. Eind juni heb ik voor mijn nichtje's Sweet 16 ongeveer 50 cupcakes gemaakt en daardoor denk ik graag dat ik er verstand van heb.
'Lukt me wel'. Uhm..., zo'n superheld ben ik toch niet. Where is Super Jazz when you need her..?!

TIP 1: Als je iets maakt voor anderen, zorg dat je het al eens eerder hebt gemaakt, dan kun je rekening houden met de valkuilen in het recept.

De Red velvet cupcakes zijn vrij bewerkelijk waarbij je meerdere dingen tegelijk moet doen. Ook voeg je zelf de rijs-producten toe, dus dit moet wel goed en snel gebeuren. Omdat ik geen volwaardige oven in mijn casita heb, maak ik mijn baksels bij mijn moeder. Ze zegt altijd dat ik het maar uit zoek met mijn gebak en gefreubel, maar zodra ik aan de slag ga, staat ze toch naast mij. En vooral bij dit recept was ik er heel erg blij mee!

Na alles te hebben ingeslagen ben ik aan de slag gegaan. Nou, het begin is fairly easy, been there, done it. Met succes.
Daarna rode kleurstof met cacaopoeder mengen, ook daar niets spannends aan. Check.
Bij stap drie moet je baksoda met azijn mengen en dit toevoegen aan je rode mengsel. Okee, now it gets tricky want direct na de toevoeging moet je ervoor zorgen dat de cupcakes zo snel mogelijk de oven in gaan. Het ziet er wel fancy uit, die chemische reactie. Ik voel me een echte keukenpro!

TIP 2: Baksoda is iets anders dan baking powder of zelfrijzens bakmeel. Baksoda op zichzelf doet niets, maar in combinatie met azijn of een andere zure vloeistoef gaat het schuimen en zorgt het voor luchtig gebak. Je kunt een pakje voor nog geen 2 euro bij de plaatselijke toko halen.

Okee, alles is goed gemengd, de bakjes zijn gevuld en alles staat in de oven. Nu wachten op het resultaat.
Na tien minuten zag ik dat de cakejes al aardig oprezen. Ik voelde mij echt trots, dat het mij lukte! Ik zat al die tijd als een klein kind voor de oven te kijken naar de activiteiten van mijn rode creaties. Ik was echt onder de indruk van de grootte, het leken wel op de paddestoelen waar David de kabouter in leeft! Nog drie minuten later was mijn moeder's oven een replica van Mozes' rode zee in Egypte. Oeps...
Nog eens tien seconden later leken mijn cupcakes én de binnenkant van de oven op het landschap van Mars. Dubbel oeps...
Na een kleine scheldpartij( sorry mam) baalde ik er nog het meest van dat ik alles daarna moest opruimen. Dat die cakejes waren mislukt vond ik minder erg, daar kon ik een lesje of twee van leren. Maar die rode zooi... Crap. Echt een drama! Die status van keukenpro ben ik dus direct kwijt. Evenals mijn trots....

TIP 3: Baksoda met azijn maakt alles schoon! Alles!

TIP 4: Vul de cupcake vormpjes niet te ver. Eenderde is voldoende. Vergeet niet dat ze nog moeten rijzen, anders vallen ze over de rand van de bakvormpjes.


Poging 1: My mom's oven a.k.a. de Rode zee van Mozes...



De tweede lichting ging gelukkig al wat beter, maar toch was ik niet tevreden. Ik ben een perfectionist en serveer alleen items waar ik achter sta.



Na een hoop gebak en gefreubel had ik wel een aantal cakejes klaar, maar de eerste helft heb ik zo kunnen wegdonderen. Ook al zagen de cakejes er niet zo spetterend uit, ze smaakten wel bijzonder goed, if I say so myself.

Let them eat cake. -Marie Antoinette



Omdat ik mijzelf niet op mijn kop laat zitten door een stel cakejes, heb ik ze en paar dagen later nogmaals gemaakt. Ik ben een stuk secuurder te werk gegaan en heb ook een iets ander recept gebruikt. Het baksoda-azijn mengsel blijft iets spannends.

Je gebruikt maar een klein beetje, maar het heeft een groot effect. En alweer zat ik als een klein kind voor de oven om te kijken hoe het bak proces ging. En ook om te checken dat de oven niet weer in een rode massa veranderde... En ja, ook om te kijken hoe groot ze werden..

Thank GOD or whoever you pray to is het dit keer beter gegaan. Ik had echt geen zin om weer alles te moeten opruimen. Terwijl de cupcakes afkoelden, ging ik aan de slag met de topping. Ik had geen zin in de traditionele vanilla frosting, dus ik heb er een frisse Monchou topping bijgemaakt.



TIP 5: Let goed op wanneer je slagroom opklopt. All it takes is one second to ruin it. En dan heb je een smaakloze substantie waar je niets meer mee kan.



Poging 2: Red velvet cupcake a la J.!



De topping is fairly easy, met uitzondering van boven genoemd slagroom-kloppen. Alles romig kloppen, dan alles bij elkaar gooien en nogmaals mixen tot het een romige massa is, et voilá!  Daarna kun je spuiten, smeren en decoreren wat je wenst! Zo leuk, ik voel me er net weer kind door.

Je bent even bezig, maar daarna heb je ook wat. En ik ben echt super trots, want ze smaken nog ook ;-).






Nu vast bedenken wat mijn volgende bak-doel wordt...

( Oh ja, ik maak ook op bestelling. Leave a note if u wish :))

Jazz.

Time to say goodbye...

Nou, eindelijk is het zover. Mijn laatste werkdag bij mijn huidige werkgever...


Ookal heb ik de afgelopen twee weken weinig anders gedaan dan mijn opvolger begeleiden en nieuwe blogs schrijven, toch voelt het wel vreemd. Vooral de laatste tijd hadden we een heel gezellig groepje ontwikkeld met persoonlijkheden die minimaal net zo ontspoord als die van mijn zijn. Opmerkingen als ' de aap uit de boom kijken' is nog de minste die dagelijks de revue passeert.

Van de zomer heeft er een kleine personeelswissel plaatsgevonden wat de werksfeer zeker ten goede is gekomen. Ook al leek het anders, ik heb de laatste tijd geregeld mijn buikspieren getraind met een hysterische lachbui, opgewekt door T. Maar goed ook, dan worden ze tenminste een keer getraind. Dus bij dezen, thanks T.;) ( hij bracht ook echt lekkere desserts mee, dus dan mocht ik t eea wel even wegtrainen!)

Ik vind het vaak wel moeilijk afscheid te nemen van het bekende. Ik vind nieuwe uitdagingen geweldig, je kunt er altijd van leren. Vaak betekent dat wel dat je het bekende achter je moet laten. Je weet wat je achterlaat, maar niet wat je tegemoet komt. Vaak zeg ik enthousiast JA op nieuwe uitdagingen, maar denk ik niet echt na over het afscheidsmoment. Wanneer dat moment dan dichterbij komt, begin ik er langzaam over na te denken en vind ik t toch wel lastiger dan ik dacht. Tot nu toe is het mij zelden voorgekomen dat ik zwaar emotioneel in tranen ben uitgebarsten, maar daar ben ik wel altijd bang voor.

Ik heb een afscheid, denk ik, nog nooit zo zwaar meegemaakt als voor en na mijn stageperiode op Curaçao. Mijn vader is niet iemand die snel zijn emoties laat zien, maar op Schiphol had hij het toch wel moeilijk. Het echte afscheid nemen werd nog even uitgesteld omdat ik mijn koffer moest uitmesten want 36kg was toch echt teveel voor het vliegtuig.
Nadat ik mijn moeder had opgezadeld met mijn hoofdkussen, schoenen(of course), tassen vol kleding én mijn stijltang, was mevrouw de stewardess zo lief om mij met 32kg op pad te sturen. Toen was dat moment tóch aangebroken. Tot op het moment dat ik in de rij voor de douane stond, wisten we het allemaal droog te houden. Mams wilde graag dat ik vooral heel snel weg liep. Mijn vader brak toch wel een beetje. En toen ging ik ook. De Niagara falls gingen open, hoor. Een wonder dat niemand op Schiphol gewond is geraakt door de overstroming die mijn vader en ik met zijn tweeën wisten te produceren. Uiteindelijk ben ik met rood omrande ogen het vliegtuig ingestapt, MP3 in de oren. Ondanks het grote avontuur dat voor mij lag voelde ik mij even het zieligste meisje op aarde. Gelukkig zat er een heel lief echtpaar naast mij die mij volpropten met zuurtjes en snoepjes. Na een paar uur slaap kon ik hun pogingen wel waarderen. Toch niet zo alleen op aarde, hè Jazz? Drama queen.

Uiteindelijk heb ik de tijd van mijn leven gehad. Die zes maanden zijn zó omgevlogen en ik wilde dat het nooit meer zou eindigen. But all good comes to an end en toen
mocht ik weer gedag zeggen tegen mijn lieve omaatjes. Maar zoals gebruikelijk bij Jazz kwam ik weer eens in tijdnood omdat ik per se nog een paar ballerina's moest kopen. Daarom heb ik het afscheidsmoment tot een minimum kunnen beperken door oma en oma een dikke knuffel en een stevige zoen op de wang te geven. Dat is natuurlijk ook een beetje groot houden, want ik wilde totaal niet dat zij mij zagen huilen. Dan zouden ze zich alleen maar zorgen om mij maken.

Eenmaal in de auto gingen de sluizen weer open, net zo hard als zes maanden eerder. Snikkend, met uithalen als een klein kind. Blij dat ik geen make up op had gedaan, dat had nu vast op mijn kin gezeten. Ik was ook zeer, zéér rustig in het vliegtuig. Mijn moeder wist haast niet wat ze meemaakte toen ze mij op Schiphol zag, zo rustig had ze mij lang niet in wakkere staat meegemaakt.

Sindsdien zijn veel afscheidsmomenten een stukje makkelijker geworden. De omaatjes met tranen in hun ogen zien heeft toch een diepe indruk op mij gemaakt.
Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik afscheid genomen van mijn vorige werkgever. Ik ben daar begonnen toen ik net pas studeerde en heb lief en leed gedeeld met alle dames en de enkele heer daar. Ondanks dat het een bedrijf van ruim 1000 man was en er 100 man werkte op de afdeling waar ik werkte, voelde het wel als een hechte familie. De CEO van het bedrijf wist precies wie ik was, wanneer ik wegging en wist op mijn laatste dag nog een aantal dankbare woorden met mij te delen. Ik heb daar de liefste vriendinnen leren kennen ( my Diva's) en ben daar ook zeer dankbaar voor.
Zwangerschappen, geboorten, bruiloften, afstuderen, maar ook sterfgevallen en liefdesverdriet werden met alle collega's gedeeld en er was altijd wel een luisterend oor. Misschien wel 2 of meer, want bij deze baan waren de wat oudere dames maar wat geïnteresseerd in de spannende levens van ons 'jonge meiden'. Tjah.... Het leven is zo spannend als je het zelf maakt, toch?
Luistervinkjes of niet, ik heb op de dag af 4jaar en 10 dagen met heel veel plezier daar gewerkt en op moment van dag zeggen heb ik hier ook wel mijn tijd voor genomen. Daag iedereen, bedankt voor alles!

Nu anderhalf jaar later ben ik dus weer op hetzelfde punt beland. Veel eerder dan ik had verwacht, want ik ben echt geen job hopper, maar het is nu eenmaal zo.
Met mijn collega’s hier heb ik veel gemeenschappelijke interesses gedeeld; een passie voor bakken of kleding, Coldplay doet het altijd wel goed en ook een voorliefde voor het Foute uur op Qmusic is een echte bindfactor. Ik moet mij, denk ik, weer gaan aanpassen aan het 'normale functioneren' want niet overal kun je natuurlijk Britney's 'Oops I did it again' uit volle borst mee..kreunen. Met mannen. Dat zal straks nog wel wennen worden. Back to life, back to reality...

Ik heb een ontzettend lekker Rituals verwenpakket gekregen van mijn collega’s en ook leuke waardebonnen om nog meer bakspulletjes te kopen.Het allerleukst vind ik nog de kaart met allemaal reacties die ik heb gekregen, zo ontzettend lief! Je voelt je dan echt ontzettend gewaardeerd.

Als ik het nog niet had gezegd: DANK JULLIE WEL!


Gelukkig heb ik nog een weekje om bij te komen voordat ik mij in het nieuwe avontuur stort.

Dag allemaal, was gezellig!
Next chapter, please..

Saying goodbye doesn't mean anything.

It's the time we spent together that matters, not how we left it.

-Trey Parker

Jazz.

Home is where the heart is...

Ik woon nu 3 maanden op mijzelf. Mijn hele huisje alleen tot mijn eigen beschikking. Nu begint het besef pas echt gekomen.
Toen ik net was verhuisd was het nog mooi weer en ging ik overal en nergens heen. Nu het vroeger donker wordt en het weer wat (ok, VEEL) slechter wordt, vind ik het lekker om mij lekker op de bank te nestelen met een grote mok thee en genoeg food bij de hand om een blackout van een week te kunnen overleven. Vroeger was ik daar niet echt van, maar vind het nu echt heerlijk! Mits er natuurlijk wel wat interessants op tv is. Of ik een goed boek bij de hand heb.

Het echte alleen zijn 's avonds na werk is soms nog wel wennen, maar gelukkig is mijn belbundel groot genoeg om de issues van wereldbelang (shoes, clothes, guys, shoes) met mijn vriendinnen te bespreken, of met moeders even de dag te bespreken. En als ik daar geen zin in heb, dan lekker niet. Heerlijk die vrijheid!
Alles mag, niets moet. Behalve het huishouden. En zelfs dat vind ik niet erg.

Nu ik alle benodigdheden voor in huis heb, ben ik langzaamaan accessoires aan het kopen. Mijn eerste plantje is een feit. Hopen dat ie het overleeft. Gelukkig is het een vetplant, dus het kan wel wat hebben.
Ook heb ik van mijn zus twee hele lieve foto lijstjes gekregen die samen 'Happy Home' spellen. Ik ben er echt superblij mee! Ze passen helemaal in de stijl van mijn huis en mijn huisje is ook een Happy Home. Dus ook nog eens zeer toepasselijk.
Mijn volgende missie is om goudvisjes te kopen. Ja. Goudvisjes! Ik heb het er al sinds de zomer over dat ik visjes wil en iedereen kijkt mij aan alsof mijn hoofd er spontaan vanaf rolt.
Waarom? Okee, visjes doen niet bijster veel, maar ze zijn wel leuk en kleurrijk! En ik voel me verwant met hen omdat we een soortgelijk geheugen hebben: twee seconden en ik ben het kwijt.. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ik nog steeds goudvissen wíl en ze nog steeds moet kopen... Ach, 'they say' dat huisdieren en 'baasjes' op elkaar gaan lijken. Of ik ervoor kan zorgen is een tweede, maar dat is van later belang.

Soms zit ik ook op de bank en kijk ik om me heen en denk ik 'it's all mine!'. Okee, niet volledig all mine, het is eigenlijk van de woningbouw, maar you know what I mean. Lekker een plekje om mij in terug te trekken en even helemaal zen te worden. Voor zover mij dat lukt..

Dan denk ik ook weer terug aan mijn kamertje in het ouderlijk huis. Op de eerste verdieping aan de voorkant. Uitkijkend op het pleintje waar wij als kinderen altijd busjekruit speelden, of 'ik verklaar de oorlog aan..' . Dat was vooral een ramp in de zomer als ik straf had, want dan zag ik iedereen vrolijk rennen en spelen, en zat ik binnen.
Mijn kamer was niet echt een kamertje, ik had echt genoeg ruimte om samen met mijn zus en nichtjes hele optredens te bedenken die wij tijdens verjaardagsfeestjes later aan de gasten toonden. Backstreet Boys, Mariah C., Carlo en Irene en de Smurfenhouse mix passeerden de revue. Good old times.
Op mijn elfde wilde ik ook per se dat mijn kamer werd geverfd met de toentertijd populaire Kid's Colors kleuren. Het lukte niet om mij tot rede te brengen, al het andere vond ik lelijk, ik wilde Kid's Colors! Mijn kamer werd toen onder de sceptische ogen van mijn ouders geverfd in de spannende kleuren zeemeerminnengroen, milkshakegeel en, jawel, babybillenroze. Ook het plafond moest eraan geloven. Een echte kleurenkubus, maar wat was ik er toen toch blij mee! Mams en paps moesten later toch toegeven dat die kleurencombinatie toch niet zo verschrikkelijk was als ze eerst dachten. Het was echt mijn kamer waar ik mij helemaal thuis in voelde en met veel plezier mijn Cindy boekenreeks verslond. Later werden de muren bedekt met posters van dieren, Spice Girls, Backstreet Boys en plaatjes van Peter André zonder hoofd, want die vonden mijn zus en ik niets. Goed lichaam, crappy hoofd. Later werden de posters vervangen door een hele hoop foto's van alles en iedereen. Mijn vader was er minder blij mee want je zag nog maar weinig van de mooi gekleurde muren.
Maar ja, dat krijg je in de pubertijd hè?

Ook elders in het huis kon ik mij prima vermaken en vooral terug trekken met het zoveelste boek dat ik aan het verslinden was. Ik las toentertijd echt alles. Het is ook geregeld voorgekomen dat mijn moeder in de woonkamer om mij heen moest stofzuigen omdat ik in een hoekje van de bank zat vastgenageld met mijn gedachten volledig bij mijn boek. Ik had totaal geen besef van de wereld om mij heen en ik hoorde niets van moeders' gemopper met de stofzuiger om mij heen of mijn vaders' zangpogingen. De enige plek die voor mij off limits was, was de kamer van mijn zus een verdieping hoger. Omdat wij continue ruzieden had mijn moeder maar besloten dat we beter niet in elkaars kamer konden komen, omdat dat toch alleen maar ellende veroorzaakte. En dat maakte het des te spannender. Mijn zus is een paar jaar ouder en wat vond ik het spannend om in haar kamer te komen als ik alleen thuis was. Want zij had 'grote meiden' dingen. Wat die dingen waren en wat er nou zo boeiend in haar kamer was, kan ik je nu echt niet meer vertellen maar toen was het echt ontzettend interessant! Dan kon ik het na de pauze uitgebreid met mijn schoolvriendinnetjes bespreken. Trouwens, mijn zus is er bij deze ook achter gekomen. Dus bij deze: sorry sis!

That grew old, en na een tijdje was ik dan ook mijn interesse daarin verloren. Toen zocht ik steeds vaker vriendinnen buitenshuis op, maar 's avonds thuis komen en lekker onder je dekbed kruipen (ongeacht de temperatuur) is en blijft het lekkerste wat er is.

En dan, wanneer ik na een drukke dag weer de sleutel in het slot van mijn kleine appartementje steek, voel ik weer datzelfde gevoel opkomen als toen.
As Dorothy puts it: There's no place like home....
(misschien moet ik ook maar rode glitterschoenen aanschaffen..)

Clumsy..

If I were the 8th dwarf in Snow White, my name would be Clumsy. - Jazz

Hoe graag ik mijzelf elegant wil noemen, helaas, dat gaatniet voor mij op.

Al loop ik over een gladde betonnen vloer, lukt het mij toch te struikelen over.. Ja geen idee eigenlijk waarover. Het maakt ook niet uit of het een donker bos, een trap of bovengenoemde vloer is, ik 'vind' wel iets om over te struikelen. Of ik stoot ergens tegen aan, of ik laat wat vallen. Of ik besluit dat mn toetsenbord trek heeft in pompoensoep. You name it, I can screw it up. Maar daarna vooral doen of er niets aan de hand is :).

Op werk vonden ze het ook vrij apart dat ik steeds maar een ander toetsenbord had...
Little did I know dat toetsenborden niet tegen een volle kom pompoensoep kan...

Of dat mijn bureau niet gecharmeerd is van 10 koppen thee die in evenveel dagen erover heen zijn gevallen..

Ook is mijn computer hét zorgenkindje van de IT afdeling(lees: meneer), maar dat is écht niet mijn schuld! Wiens schuld het wel is,vind ik nog steeds een groot mysterie..

As mentioned ben ik ook een ster in het struikelen.Vreemd genoeg loop ik steviger op mn heels dan op platte schoenen. Op mn heels heb ik al rennend nét de trein/tram/bus weten te halen en very ladylike er lastminute in weten te springen.

Op mn sneakers of ballerina's ben ik eens tijdens de spits met mn voet in de tram rails terecht gekomen en gevallen. Vol op mn gezicht. Dat deed pijn.

Of de laatste tree boven aan een trap op het lokale treinstation missen. BAM! Languit. Om 8uur 's ochtends. Dat deed gelukkig minder pijn. Mn outfit was wel vies, en mn ego had een deukje of twee opgelopen, maar das te overkomen.

Of met je voet tussen trein en perron instappen waardoor ik in een bizar oncharmante en vooral ongemakkelijke spagaat terecht kwam. Mijn medereiziger hees me zeer doeltreffend aan mijn jas omhoog waardoor ik snel weer met beide benen op de grond stond.

 Okee, één keer ben ik op mijn hakken bijna van de trapgestuiterd. De heren bouwvakkers die in het trappenhuis aan het verbouwen waren, hadden niet al hun zooi achter zich opgeruimd. Ik mocht op de trap erom- en overheen manouvreren, wat dus uiteindelijk niet zo heel erg goed ging. Door een zeer grote sprong waar Usain Bolt nog jaloers op zou worden is het mij gelukt een stuk of 3 treden over te slaan en beneden terecht te komen. Alleen zo lukte het mij om niet 'flat on my face' te belanden. Minor detail is wel dat ik daardoor bijna ín de brievenbussen terecht kwam, maar dat was toch echt de lesser of 2 evils.

Helaas hebben mijn shoes het ook wel eens moeten ontgelden. Midden in de winter bij -10 en een dik pak sneeuw besluit mijn hak zich lekker tussen twee stenen te nestelen. En het gaat er niet uit met een beetje onopvallend gewiebel. Nee, ik moest gewoon mijn schoen uit doen en hem er met enig geweld uit rukken. Midden in de stad. Charming..

Gelukkig, gelukkig, gelukkig ben ik niet de enige in mijn omgeving die een kneusje is. Mijn lieve vriendinnetjes zijn ook niet allemaal de elegantste dames, met of zonder hakjes.

Samen maken we ook genoeg mee. Rennen voor een tram die de verkeerde kant op gaat. Zo lang blijven babbelen dat we de laatste tram naar huis missen... Nothing strange there..

Mij laten fietsen met iemand achterop is ook geen pretje. Je loopt dan het risico om met je benen tegen paaltjes aan te knallen. Of je schoen te verliezen, vooral als er een hond in mijn nabije omgeving begint te blaffen.

Het wordt mij ook sterk afgeraden om te gaan fietsen. Zeker in de drukke binnenstad waarin ik woon. Men vindt het zo'n groot risico, voor mij, maar ook voor mijn omgeving dat ze het liever niet zien gebeuren. Bedankt voor het vertrouwen, hè?!

But as Fergie puts it in her Clumsy song: the girl can't help it! No I can't!

Gelukkig is mijn hak nog nooit afgebroken! Wel even afkloppen...

I'm the most uncoordinated clumsy, klutzy person. I always had a bruise, I always tripped and fell.

– Katherine Heigl

Super Jazz en de sollicitatie!

Inmiddels zijn jullie er volgens mij wel achter dat ik niet zo kapot meer ben van mijn huidige baan. Anderhalf jaar geleden verwachtte ik er klaarblijkelijk iets anders van. Ik ben totaal geen jobhopper, maar ik trek t niet veel langer hier. Al een tijdje ben ik op zoek naar iets anders, maar ben tot nog toe niets leuks tegen gekomen. Tot die ene vacature...

Van de week had ik weer sinds lange tijd een sollicitatie. Ondanks dat ik vrij zeker van mijzelf en mn kunnen ben, vind ik t verschrikkelijk!

Altijd stellen ze van die vreemde vragen waar geen enkel mens een normaal antwoord op kan formuleren, laat staan een positief beeld van zichzelf schetsen.

 'Waarom zouden we jou moeten aannemen?'

Nou, niks moet hoor. Maar als je een geweldig organisatie talent met een hoge stress drempel wilt die kan multitasken als een malle, dan ben je bij mij aan het juiste adres, ja.

Zou ik natuurlijk niet zeggen, maar wat dan wel? Je wilt niet arrogant overkomen met hoe geweldig je wel niet bent, maar je wilt jezelf natuurlijk ook niet tekort doen.

'Uhm.. Nou... Ja, omdat... Ja gewoon, omdat ik denk dat ik er geschikt voor ben.....?' Komt er meestal uit. Juist ja. Sterke indruk, Jazz. Ik kan mezelf wel voor mn kop slaan. Maar het kwaad is al geschied. Dan maar mijn best doen bij de volgende vraag. Mentaal bereid ik me voor: mijn Superwoman cape wappert achter mij aan en mn Diva kroon prijkt boven op mn fabulous hairdo. Mijn platina zwaard heb ik in mn hand. Kom maar op!

 

'Wat zijn je verbeterpunten?'
Crap. Daar glijdt mn kroon langzaam van mn hoofd...

'Pfoe wat een lastige vraag zeg!' Alsof ik hem totáál niet zag aankomen. Gezien ik vaak in een georganiseerde chaos werk, noem ik dat maar als verbeterpunt. Lekker veilig. De rest ontdekken ze later maar. Of niet..

 

'Waar wil je over 5jaar zijn met je carrière?!'

Say what?! Ik weet momenteel niet eens wat ik vanavond wil eten, laat staan wat ik over 5jaar wil doen. Het denkbeeldige kroontje is met luid gekletter op de grond gedonderd en die Super jazz cape wappert niet meer zo fervent als 2 vragen geleden... Wauw, ben ik dan zo hopeloos?

Kom op Jazz! Je laat je toch niet onder de tafel l.... eh... Praten?! Zo snel geef ik niet op!

 

Mijn denkbeeldige ik raapt de kroon weer van de grond en duwt m weer op dr hoofd. Let's do this! BAM!

 

'Hoe ga jij met stress om?'

Kijk! Hier kan ik wat mee! I thrive on stress! Deze vraag beantwoord ik met een stuk meer zekerheid. Langzaam maar zeker zwaait Super Jazz met haar zwaard en gaan alle moeilijke vragen neer. Zo ken ik mijzelf weer! Hoppa!

Terug in het zadel weet ik weer gemakkelijk de 'normalere' vragen te beantwoorden. Na een Spaanse Inqisitie van ruim 20 minuten zijn de zweetplekken enigzins opgedroogd, evenals het bloedspoor dat mijn denkbeeldige ik heeft achtergelaten. Ik voel me weer een beetje als Jazz en niet als een sollicitant die bij voorbaat al heeft verloren met al die onmogelijke vragen.

Enigzins verdwaasd stap ik de deur uit. What just actually happened?!

 

Ergens in die mess aan onmogelijk stomme vragen en nog stommere antwoorden, moet ik toch iets goeds hebben gezegd wat men is 'impressed'. Of ze hebben zeer lage waarden, maar dat is natuurlijk niet waar. Anyhow, ik word binnen een paar dagen teruggebeld dat ze geinteresseerd zijn. Jeej! Is het einde mn kantoor-hel dan toch echt nabij?!

Ja, dan toch!

En zul je zien, net wanneer de deur met EXIT wagenwijd openstaat, met neon pijlen is verlicht en ik er alleen maar doorheen hoef te stappen, zie ik dat de meeste van mijn collega's niet zo contact gestoord zijn als ik dacht. Sommigen zijn zelfs zowaar gezellig. Zou ik die kansloze 16.00 uur-kansloze-oppep-babbels zelfs kunnen missen?

Maar je werkt uiteindelijk niet voor de gezelligheid. Gezien ook ik ruim 40 uur per week met mn werk en toebehoren zit opgescheept moet het natuurlijk wel gezellig zijn, maar het werk zelf is belangrijker. Ik moet het wel met plezier kunnen doen en er ook voldoening uit halen.

Na een prettig en openhartig gesprek met meneer de Baas voel ik me toch een klein beetje schuldig dat ik de beste man achterlaat met een lastige klus, maar ik ben ervan overtuigd dat mijn vervanger(m/v) mijn killer heels waardig kan vullen en zelfs kan overtreffen. Of niet. Maar dat is dan niet meer mijn probleem.

Een issue van mij is dat ik voor mijn werk zorg, ongeacht of ik het leuk vind. Ik wil zelf met opgeheven hoofd vertrekken en mijn werk netjes afwikkelen en overdragen. Mede daardoor is er een lichte twijfel in mijn besluitvaardigheid omdat ik mijn functie eigenlijk vanuit het niets heb opgebouwd. Daar ben ik best trots op. En vind ik het ook een beetje lastig het achter te laten.

Maar zodra die twijfel een voet aan de grond probeert te krijgen, komt Super Jazz op haar eenhoorn aangevlogen en steekt ze die twijfel resoluut neer. It's time to move on!

And so I will.. Nog een maandje en dan begint het volgende 'grote avontuur'.. Ben benieuwd!

I'll keep you updated :)

Jazz.

Dikke kont

"Oh, my, god. Becky, look at her butt. It is so big. [scoff] 

She looks like,one of those rap guys' girlfriends. But, you know, who understands those rap guys? *scoff*
They only talk to her, because, she looks like a total prostitute, 'kay?
I mean, her butt, is just so big.

I can't believe it's just so round, it's like,out there, I mean - gross. Look!
She's just so ... black!"

Ik word vaak geplaagd met mijn kont. Dik istie niet, maar wel enigzins aanwezig. Ik heb een redelijk smalle bouw en hij steekt een beetje uit. Ik heb Caribisch bloed, dus je kunt het je denk ik wel voorstellen. In mijn familie en vriendengroep is het een 'running gag', Jazz en dr kont...

Tot mn achtste heb ik mijn niet-zo-baby-vet met mij meegedragen, daarna werd ik in rap tempo skin and bones. Toen ik klein was grapte mijn vader wel eens 'als je niet oppast, wordt je net zoals je tante Y.' Die tante heeft, zoals je begrijpt, een dikke kont. De dikste in de familie. En het staat haar prachtig! Als meisje van 10 vond ik dat verschrikkelijk te horen en mijn zus stiekem lachen! Maar toen mijn geliefde tante Y. afgelopen vakantie een complimentje maakte over mijn inmiddels enigzins aanwezige kont, was ik toch wel heel trots!


Ben ik nog steeds, hoor. En daarom vind ik het ook moeilijk te begrijpen dat er vrouwen en meiden zijn die zo dun mogelijk willen zijn! Vooral als het nog tienermeiden zijn vind ik dat zo zonde!


Het ideaal beeld is tegenwoordig zo vertekend dat een beetje 'curves' al als "mollig" of zelfs "te dik" wordt beschouwd. In mijn ogen ziet dat er juist gezonder uit! Gisteren zat ik Trinny and Susannah te kijken en dan vinden vrouwen dat ze 'love handles' hebben, terwijl je het vet op hun lichaam met een vergrootglas moet zoeken!


Omstreeks mijn 13e kreeg ik constant de vraag of ik aan anorexia leed. En dat terwijl ik at als een bouwvakker( zonder bijbehorend decolleté), dus dat was best kwetsend. Als tiener weet je je al geen raad met je lichaam, ik had een nog groter probleem met mijn sateprikkers als benen en slungelige spaghettislierten die voor armen moesten doorgaan. Ik had nog niet eens een size 0! Zelfs XS zat nog als een wapperende vlag om mij heen.
Ik bleef figuur 'twijgje' behouden tot ik op stage naar het buitenland ging. Ik voelde me dus o-zo-sexy... Niet dus..


Op mijn 18e ging ik voor 6 maanden op stage naar het Caribische gebied, back to my roots. Omdat ik vaak bij bovengenoemde tante Y. kwam eten en mijn oma's dus duidelijk vonden dat ik best wat mocht aankomen, liet ik het mij allemaal prima aanleunen. Als je de Caribische keuken een beetje kent, weet je dat je van 2 happen van whatever al aankomt! Volgens mij zelfs al als je naar het eten kijkt. Heerlijk!
Toen bleef er luckily weinig over van mijn 'zakje-botten-lichaam' :-)!!
Elke ochtend wakker worden met oma's gerechten en als ik ging werken kreeg ik wat extra's mee, want stel je voor dat ik op dat kleine stukje naar mn stage verdwaald zou raken, moederziel alleen?! Nou, verdwaald of niet, alles ging op hoor en met veel smaak! Dankjewel oma!

Na een tijdje merkte ik dat mijn rokjes niet zo gemakkelijk meer uit gingen en mijn spijkerbroek strakker ging zitten. Hét moment waarop ik de definitieve bevestiging kreeg, was toen mijn aller oudste vriendinnetje en haar ouders en broer mij de laatste 2 weken van mijn stage kwamen opzoeken. Ik heb met die vriendin in de wieg gelegen, dus elke verandering bij mij is bij de hele familie duidelijk zichtbaar.

Op het moment dat ik mijn vriendinnetje na ruim 5 maanden omhelsde, hoorde ik achter mij 2 stemmen als 1 zeggen: 'jeetje Jazz! Je hebt een echte kont! Wat is er met jou gebeurd?!' Wauw, het was dus echt zo. Baby got back!

 

"I like big butts and I can not lie
You other brothers can't deny
That when a girl walks in with an itty bitty waist
And a round thing in your face
You get sprung!"

- Sir Mix-a-Lot, 1992 -

Natuurlijk heb ik mij vooral in het begin er ongemakkelijk bij gevoeld en wist ik mij er aanvankelijk geen raad mee, maar nu vind ik het prima! I'm comfortable with who I am and how I look. En dat is het belangrijkste, toch?

Al loop ik niet in de strakste spandex rond, ik blijf van mening 'if you got it, flaunt it' :-).

Van "babyvet", via "spillebenen" naar "Dikke Kont"

En daarom, lieve dames, stop met dat ideaal beeld van 'size zero' als je dat niet van nature hebt!! Beyoncé, Alicia Keys en Kim Kardashian gingen ons al voor: curves are pretty! Curves are beautiful!
Ik zal nooit een 'perfect' lichaam hebben, but who cares?! Het gaat erom dat je je lekker in je vel voelt, ongeacht je omvang :-).

En als je nog steeds twijfelt, dan moet je maar 'Alleen maar nette mensen' kijken. Allemaal dikke konten!


En voor degene die het liedje zo kunnen waarderen: http://www.youtube.com/watch?v=kY84MRnxVzo

Anger management?!

Okee. Toppunt. Ik weet dat ik een relatief kort lontje heb, maar dit slaat alles!
A-L-L-E-S!!
Zit je na een lange werkdag in een overvolle tram tijdens de spits, gaat er iemand naast je zitten punniken! Punniken!!! Nee, geen klein kind, maar een volwassen vrouw. I mean like really?!

Continue die arm die alle kanten op gaat om al die meters draad door de rijgen... Hou ze lekker bij je! Dadelijk krijg ik die naald in mijn oog!
Ok, ik support creativity anywhere, any place, any time, maar hier zit je toch niet op te wachten na een lange dag?! Pfff...
Okee Jazz. Inhouden, bijna thuis.

Ik weet dat ik geen schoonheidsprijs verdien voor het meeste geduld, ik ben niet bepaald een Ghandi, but I'm working on it. Maar dit!! Dit stelt mijn geduld echt ZWAAR op de proef! En er is al zo weinig van over na een lange dag met die heldere lichten op werk...
Gelukkig is mijn halte nabij, echt nog even volhouden..

Oh ja hoor! Denk ik verlost te zijn van dat gevaarlijke punnik-figuur als ik bij mijn halte ben beland, heeft heel OVgebruikend Nederland besloten zich net te verzamelen voor die deur waar ik wil uitstappen... Manieren mensen! Eerst uit laten stappen, dan is er meer ruimte om jouw dikke ass in te laten stappen.
Dan maar een beetje brutaliteit en mn ellebogen er tegenaan gooien.
Really can't wait to get home... Sweet home....

Toen ik jong was had ik een niet bestaand lontje. Ready to combust at any given time. I
k kan me nog herinneren in groep 1 of 2; ik zat met 3 klasgenootjes vrolijk een heksen kleurplaat in te kleuren, wat kan daar nou misgaan denk je.... Net wanneer ik het gele kleurpotlood nodig heb, zie ik hem vastgeklemd in de viezige vettige vingers van het mannetje naast mij. Hoe ongehoord!! In een woede opwelling( hoe dúrft hij!) heb ik toen maar aan zijn haar getrokken. Dat leek mij de efficiëntste manier om dat potlood te bemachtigen. En met succes! Ha! That shows him!
Enig gevolg was wel dat iedereen toen mocht buiten spelen en ik voor straf binnen moest blijven. Ach, ik had wel alle kleurtjes ongestoord tot mijn beschikking.
Stiekem was dat toch niet zo leuk, getuige het gat dat mijn tranen in de kleurplaat hebben gebrand... Samen spelen is misschien toch leuker...

Mijn ouders hebben ook de prachtigste verhalen over hoe ik vroeger was. Wanneer mijn zus mij pestte, rende ik haar als vier jarige mollige kleuter achterna met ontblote tanden omdat ik haar ging bijten. Ik was een bijtertje, ja. Of het mij ooit is gelukt haar te pakken te krijgen? Nee, volgens mij niet. Sterker nog, wanneer mijn vader ons betrapte als ik zusterlief achterna joeg, begon ík spontaan te huilen. Denk dat daar wel iets mis was met mij...

Gelukkig is alles daarna wel redelijk goed met mij gekomen, maar nu, zo'n 20 jaar later voel ik die irritatie toch weer opkomen. Gelukkig ben ik nu een stuk ouder en... Nou ja, laten we het erop houden dat ik heb geleerd van dat eenzame speeluurtje alleen binnen.
Dus zet ik maar mijn smerigste blik op en probeer iedereen weg te kijken wanneer ik uit die overvolle tram stap. Ik moet toch íets?! Ik denk niet dat mensen bijten wettelijk is toegestaan, dus dan maar zo...

Het is vandaag  niet vrijdag de 13e en ik ben niet onder een ladder doorgelopen, maar soms heb je gewoon van die dagen. Dat alles gewoon verkeerd valt en net dat laatste druppeltje is die je spreekwoordelijke emmertje doet overlopen. Voor mij zijn die dagen eigenlijk het best om gewoon in bed te blijven, gezien die bijtneiging soms weer komt opzetten. Helaas heb ik rekeningen te betalen en shopsessies te financieren, dus sleep ik mijzelf dan maar uitbed en hobbel gezellig mee met de rest van arbeidend Nederland.
Eigenlijk zou ik op zulke dagen het bordje moeten dragen: 'Aanspreken op eigen risico'. :-)

Na nog een paar beproevingen in het dagelijkse, immer spannende Nederlandse OV, kan ik dan eindelijk de deur van mijn appartementje achter mij sluiten en de wereld van de randdebielen buiten sluiten... Mijn vrienden in de crime series van Veronica zijn toch véél normaler?!

* Ik kan ook heel lief zijn hoor :-)