Toen ik net was verhuisd was het nog mooi weer en ging ik overal en nergens heen. Nu het vroeger donker wordt en het weer wat (ok, VEEL) slechter wordt, vind ik het lekker om mij lekker op de bank te nestelen met een grote mok thee en genoeg food bij de hand om een blackout van een week te kunnen overleven. Vroeger was ik daar niet echt van, maar vind het nu echt heerlijk! Mits er natuurlijk wel wat interessants op tv is. Of ik een goed boek bij de hand heb.
Het echte alleen zijn 's avonds na werk is soms nog wel wennen, maar gelukkig is mijn belbundel groot genoeg om de issues van wereldbelang (shoes, clothes, guys, shoes) met mijn vriendinnen te bespreken, of met moeders even de dag te bespreken. En als ik daar geen zin in heb, dan lekker niet. Heerlijk die vrijheid!
Alles mag, niets moet. Behalve het huishouden. En zelfs dat vind ik niet erg.
Nu ik alle benodigdheden voor in huis heb, ben ik langzaamaan accessoires aan het kopen. Mijn eerste plantje is een feit. Hopen dat ie het overleeft. Gelukkig is het een vetplant, dus het kan wel wat hebben.
Ook heb ik van mijn zus twee hele lieve foto lijstjes gekregen die samen 'Happy Home' spellen. Ik ben er echt superblij mee! Ze passen helemaal in de stijl van mijn huis en mijn huisje is ook een Happy Home. Dus ook nog eens zeer toepasselijk.
Mijn volgende missie is om goudvisjes te kopen. Ja. Goudvisjes! Ik heb het er al sinds de zomer over dat ik visjes wil en iedereen kijkt mij aan alsof mijn hoofd er spontaan vanaf rolt.
Waarom? Okee, visjes doen niet bijster veel, maar ze zijn wel leuk en kleurrijk! En ik voel me verwant met hen omdat we een soortgelijk geheugen hebben: twee seconden en ik ben het kwijt.. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ik nog steeds goudvissen wíl en ze nog steeds moet kopen... Ach, 'they say' dat huisdieren en 'baasjes' op elkaar gaan lijken. Of ik ervoor kan zorgen is een tweede, maar dat is van later belang.
Soms zit ik ook op de bank en kijk ik om me heen en denk ik 'it's all mine!'. Okee, niet volledig all mine, het is eigenlijk van de woningbouw, maar you know what I mean. Lekker een plekje om mij in terug te trekken en even helemaal zen te worden. Voor zover mij dat lukt..
Dan denk ik ook weer terug aan mijn kamertje in het ouderlijk huis. Op de eerste verdieping aan de voorkant. Uitkijkend op het pleintje waar wij als kinderen altijd busjekruit speelden, of 'ik verklaar de oorlog aan..' . Dat was vooral een ramp in de zomer als ik straf had, want dan zag ik iedereen vrolijk rennen en spelen, en zat ik binnen.
Mijn kamer was niet echt een kamertje, ik had echt genoeg ruimte om samen met mijn zus en nichtjes hele optredens te bedenken die wij tijdens verjaardagsfeestjes later aan de gasten toonden. Backstreet Boys, Mariah C., Carlo en Irene en de Smurfenhouse mix passeerden de revue. Good old times.
Op mijn elfde wilde ik ook per se dat mijn kamer werd geverfd met de toentertijd populaire Kid's Colors kleuren. Het lukte niet om mij tot rede te brengen, al het andere vond ik lelijk, ik wilde Kid's Colors! Mijn kamer werd toen onder de sceptische ogen van mijn ouders geverfd in de spannende kleuren zeemeerminnengroen, milkshakegeel en, jawel, babybillenroze. Ook het plafond moest eraan geloven. Een echte kleurenkubus, maar wat was ik er toen toch blij mee! Mams en paps moesten later toch toegeven dat die kleurencombinatie toch niet zo verschrikkelijk was als ze eerst dachten. Het was echt mijn kamer waar ik mij helemaal thuis in voelde en met veel plezier mijn Cindy boekenreeks verslond. Later werden de muren bedekt met posters van dieren, Spice Girls, Backstreet Boys en plaatjes van Peter André zonder hoofd, want die vonden mijn zus en ik niets. Goed lichaam, crappy hoofd. Later werden de posters vervangen door een hele hoop foto's van alles en iedereen. Mijn vader was er minder blij mee want je zag nog maar weinig van de mooi gekleurde muren.
Maar ja, dat krijg je in de pubertijd hè?
Ook elders in het huis kon ik mij prima vermaken en vooral terug trekken met het zoveelste boek dat ik aan het verslinden was. Ik las toentertijd echt alles. Het is ook geregeld voorgekomen dat mijn moeder in de woonkamer om mij heen moest stofzuigen omdat ik in een hoekje van de bank zat vastgenageld met mijn gedachten volledig bij mijn boek. Ik had totaal geen besef van de wereld om mij heen en ik hoorde niets van moeders' gemopper met de stofzuiger om mij heen of mijn vaders' zangpogingen. De enige plek die voor mij off limits was, was de kamer van mijn zus een verdieping hoger. Omdat wij continue ruzieden had mijn moeder maar besloten dat we beter niet in elkaars kamer konden komen, omdat dat toch alleen maar ellende veroorzaakte. En dat maakte het des te spannender. Mijn zus is een paar jaar ouder en wat vond ik het spannend om in haar kamer te komen als ik alleen thuis was. Want zij had 'grote meiden' dingen. Wat die dingen waren en wat er nou zo boeiend in haar kamer was, kan ik je nu echt niet meer vertellen maar toen was het echt ontzettend interessant! Dan kon ik het na de pauze uitgebreid met mijn schoolvriendinnetjes bespreken. Trouwens, mijn zus is er bij deze ook achter gekomen. Dus bij deze: sorry sis!
That grew old, en na een tijdje was ik dan ook mijn interesse daarin verloren. Toen zocht ik steeds vaker vriendinnen buitenshuis op, maar 's avonds thuis komen en lekker onder je dekbed kruipen (ongeacht de temperatuur) is en blijft het lekkerste wat er is.
En dan, wanneer ik na een drukke dag weer de sleutel in het slot van mijn kleine appartementje steek, voel ik weer datzelfde gevoel opkomen als toen.
As Dorothy puts it: There's no place like home....
(misschien moet ik ook maar rode glitterschoenen aanschaffen..)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten