Ookal heb ik de afgelopen twee weken weinig anders gedaan dan mijn opvolger begeleiden en nieuwe blogs schrijven, toch voelt het wel vreemd. Vooral de laatste tijd hadden we een heel gezellig groepje ontwikkeld met persoonlijkheden die minimaal net zo ontspoord als die van mijn zijn. Opmerkingen als ' de aap uit de boom kijken' is nog de minste die dagelijks de revue passeert.
Van de zomer heeft er een kleine personeelswissel plaatsgevonden wat de werksfeer zeker ten goede is gekomen. Ook al leek het anders, ik heb de laatste tijd geregeld mijn buikspieren getraind met een hysterische lachbui, opgewekt door T. Maar goed ook, dan worden ze tenminste een keer getraind. Dus bij dezen, thanks T.;) ( hij bracht ook echt lekkere desserts mee, dus dan mocht ik t eea wel even wegtrainen!)
Ik vind het vaak wel moeilijk afscheid te nemen van het bekende. Ik vind nieuwe uitdagingen geweldig, je kunt er altijd van leren. Vaak betekent dat wel dat je het bekende achter je moet laten. Je weet wat je achterlaat, maar niet wat je tegemoet komt. Vaak zeg ik enthousiast JA op nieuwe uitdagingen, maar denk ik niet echt na over het afscheidsmoment. Wanneer dat moment dan dichterbij komt, begin ik er langzaam over na te denken en vind ik t toch wel lastiger dan ik dacht. Tot nu toe is het mij zelden voorgekomen dat ik zwaar emotioneel in tranen ben uitgebarsten, maar daar ben ik wel altijd bang voor.
Ik heb een afscheid, denk ik, nog nooit zo zwaar meegemaakt als voor en na mijn stageperiode op Curaçao. Mijn vader is niet iemand die snel zijn emoties laat zien, maar op Schiphol had hij het toch wel moeilijk. Het echte afscheid nemen werd nog even uitgesteld omdat ik mijn koffer moest uitmesten want 36kg was toch echt teveel voor het vliegtuig.
Nadat ik mijn moeder had opgezadeld met mijn hoofdkussen, schoenen(of course), tassen vol kleding én mijn stijltang, was mevrouw de stewardess zo lief om mij met 32kg op pad te sturen. Toen was dat moment tóch aangebroken. Tot op het moment dat ik in de rij voor de douane stond, wisten we het allemaal droog te houden. Mams wilde graag dat ik vooral heel snel weg liep. Mijn vader brak toch wel een beetje. En toen ging ik ook. De Niagara falls gingen open, hoor. Een wonder dat niemand op Schiphol gewond is geraakt door de overstroming die mijn vader en ik met zijn tweeën wisten te produceren. Uiteindelijk ben ik met rood omrande ogen het vliegtuig ingestapt, MP3 in de oren. Ondanks het grote avontuur dat voor mij lag voelde ik mij even het zieligste meisje op aarde. Gelukkig zat er een heel lief echtpaar naast mij die mij volpropten met zuurtjes en snoepjes. Na een paar uur slaap kon ik hun pogingen wel waarderen. Toch niet zo alleen op aarde, hè Jazz? Drama queen.
Uiteindelijk heb ik de tijd van mijn leven gehad. Die zes maanden zijn zó omgevlogen en ik wilde dat het nooit meer zou eindigen. But all good comes to an end en toen
mocht ik weer gedag zeggen tegen mijn lieve omaatjes. Maar zoals gebruikelijk bij Jazz kwam ik weer eens in tijdnood omdat ik per se nog een paar ballerina's moest kopen. Daarom heb ik het afscheidsmoment tot een minimum kunnen beperken door oma en oma een dikke knuffel en een stevige zoen op de wang te geven. Dat is natuurlijk ook een beetje groot houden, want ik wilde totaal niet dat zij mij zagen huilen. Dan zouden ze zich alleen maar zorgen om mij maken.
Eenmaal in de auto gingen de sluizen weer open, net zo hard als zes maanden eerder. Snikkend, met uithalen als een klein kind. Blij dat ik geen make up op had gedaan, dat had nu vast op mijn kin gezeten. Ik was ook zeer, zéér rustig in het vliegtuig. Mijn moeder wist haast niet wat ze meemaakte toen ze mij op Schiphol zag, zo rustig had ze mij lang niet in wakkere staat meegemaakt.
Sindsdien zijn veel afscheidsmomenten een stukje makkelijker geworden. De omaatjes met tranen in hun ogen zien heeft toch een diepe indruk op mij gemaakt.
Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik afscheid genomen van mijn vorige werkgever. Ik ben daar begonnen toen ik net pas studeerde en heb lief en leed gedeeld met alle dames en de enkele heer daar. Ondanks dat het een bedrijf van ruim 1000 man was en er 100 man werkte op de afdeling waar ik werkte, voelde het wel als een hechte familie. De CEO van het bedrijf wist precies wie ik was, wanneer ik wegging en wist op mijn laatste dag nog een aantal dankbare woorden met mij te delen. Ik heb daar de liefste vriendinnen leren kennen ( my Diva's) en ben daar ook zeer dankbaar voor.
Zwangerschappen, geboorten, bruiloften, afstuderen, maar ook sterfgevallen en liefdesverdriet werden met alle collega's gedeeld en er was altijd wel een luisterend oor. Misschien wel 2 of meer, want bij deze baan waren de wat oudere dames maar wat geïnteresseerd in de spannende levens van ons 'jonge meiden'. Tjah.... Het leven is zo spannend als je het zelf maakt, toch?
Luistervinkjes of niet, ik heb op de dag af 4jaar en 10 dagen met heel veel plezier daar gewerkt en op moment van dag zeggen heb ik hier ook wel mijn tijd voor genomen. Daag iedereen, bedankt voor alles!
Nu anderhalf jaar later ben ik dus weer op hetzelfde punt beland. Veel eerder dan ik had verwacht, want ik ben echt geen job hopper, maar het is nu eenmaal zo.
Met mijn collega’s hier heb ik veel gemeenschappelijke interesses gedeeld; een passie voor bakken of kleding, Coldplay doet het altijd wel goed en ook een voorliefde voor het Foute uur op Qmusic is een echte bindfactor. Ik moet mij, denk ik, weer gaan aanpassen aan het 'normale functioneren' want niet overal kun je natuurlijk Britney's 'Oops I did it again' uit volle borst mee..kreunen. Met mannen. Dat zal straks nog wel wennen worden. Back to life, back to reality...
Ik heb een ontzettend lekker Rituals verwenpakket gekregen van mijn collega’s en ook leuke waardebonnen om nog meer bakspulletjes te kopen.Het allerleukst vind ik nog de kaart met allemaal reacties die ik heb gekregen, zo ontzettend lief! Je voelt je dan echt ontzettend gewaardeerd.
Als ik het nog niet had gezegd: DANK JULLIE WEL!
Gelukkig heb ik nog een weekje om bij te komen voordat ik mij in het nieuwe avontuur stort.
Dag allemaal, was gezellig!
Next chapter, please..
Saying goodbye doesn't mean anything.
It's the time we spent together that matters, not how we left it.
-Trey Parker
Jazz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten