Super Jazz en de sollicitatie!

Inmiddels zijn jullie er volgens mij wel achter dat ik niet zo kapot meer ben van mijn huidige baan. Anderhalf jaar geleden verwachtte ik er klaarblijkelijk iets anders van. Ik ben totaal geen jobhopper, maar ik trek t niet veel langer hier. Al een tijdje ben ik op zoek naar iets anders, maar ben tot nog toe niets leuks tegen gekomen. Tot die ene vacature...

Van de week had ik weer sinds lange tijd een sollicitatie. Ondanks dat ik vrij zeker van mijzelf en mn kunnen ben, vind ik t verschrikkelijk!

Altijd stellen ze van die vreemde vragen waar geen enkel mens een normaal antwoord op kan formuleren, laat staan een positief beeld van zichzelf schetsen.

 'Waarom zouden we jou moeten aannemen?'

Nou, niks moet hoor. Maar als je een geweldig organisatie talent met een hoge stress drempel wilt die kan multitasken als een malle, dan ben je bij mij aan het juiste adres, ja.

Zou ik natuurlijk niet zeggen, maar wat dan wel? Je wilt niet arrogant overkomen met hoe geweldig je wel niet bent, maar je wilt jezelf natuurlijk ook niet tekort doen.

'Uhm.. Nou... Ja, omdat... Ja gewoon, omdat ik denk dat ik er geschikt voor ben.....?' Komt er meestal uit. Juist ja. Sterke indruk, Jazz. Ik kan mezelf wel voor mn kop slaan. Maar het kwaad is al geschied. Dan maar mijn best doen bij de volgende vraag. Mentaal bereid ik me voor: mijn Superwoman cape wappert achter mij aan en mn Diva kroon prijkt boven op mn fabulous hairdo. Mijn platina zwaard heb ik in mn hand. Kom maar op!

 

'Wat zijn je verbeterpunten?'
Crap. Daar glijdt mn kroon langzaam van mn hoofd...

'Pfoe wat een lastige vraag zeg!' Alsof ik hem totáál niet zag aankomen. Gezien ik vaak in een georganiseerde chaos werk, noem ik dat maar als verbeterpunt. Lekker veilig. De rest ontdekken ze later maar. Of niet..

 

'Waar wil je over 5jaar zijn met je carrière?!'

Say what?! Ik weet momenteel niet eens wat ik vanavond wil eten, laat staan wat ik over 5jaar wil doen. Het denkbeeldige kroontje is met luid gekletter op de grond gedonderd en die Super jazz cape wappert niet meer zo fervent als 2 vragen geleden... Wauw, ben ik dan zo hopeloos?

Kom op Jazz! Je laat je toch niet onder de tafel l.... eh... Praten?! Zo snel geef ik niet op!

 

Mijn denkbeeldige ik raapt de kroon weer van de grond en duwt m weer op dr hoofd. Let's do this! BAM!

 

'Hoe ga jij met stress om?'

Kijk! Hier kan ik wat mee! I thrive on stress! Deze vraag beantwoord ik met een stuk meer zekerheid. Langzaam maar zeker zwaait Super Jazz met haar zwaard en gaan alle moeilijke vragen neer. Zo ken ik mijzelf weer! Hoppa!

Terug in het zadel weet ik weer gemakkelijk de 'normalere' vragen te beantwoorden. Na een Spaanse Inqisitie van ruim 20 minuten zijn de zweetplekken enigzins opgedroogd, evenals het bloedspoor dat mijn denkbeeldige ik heeft achtergelaten. Ik voel me weer een beetje als Jazz en niet als een sollicitant die bij voorbaat al heeft verloren met al die onmogelijke vragen.

Enigzins verdwaasd stap ik de deur uit. What just actually happened?!

 

Ergens in die mess aan onmogelijk stomme vragen en nog stommere antwoorden, moet ik toch iets goeds hebben gezegd wat men is 'impressed'. Of ze hebben zeer lage waarden, maar dat is natuurlijk niet waar. Anyhow, ik word binnen een paar dagen teruggebeld dat ze geinteresseerd zijn. Jeej! Is het einde mn kantoor-hel dan toch echt nabij?!

Ja, dan toch!

En zul je zien, net wanneer de deur met EXIT wagenwijd openstaat, met neon pijlen is verlicht en ik er alleen maar doorheen hoef te stappen, zie ik dat de meeste van mijn collega's niet zo contact gestoord zijn als ik dacht. Sommigen zijn zelfs zowaar gezellig. Zou ik die kansloze 16.00 uur-kansloze-oppep-babbels zelfs kunnen missen?

Maar je werkt uiteindelijk niet voor de gezelligheid. Gezien ook ik ruim 40 uur per week met mn werk en toebehoren zit opgescheept moet het natuurlijk wel gezellig zijn, maar het werk zelf is belangrijker. Ik moet het wel met plezier kunnen doen en er ook voldoening uit halen.

Na een prettig en openhartig gesprek met meneer de Baas voel ik me toch een klein beetje schuldig dat ik de beste man achterlaat met een lastige klus, maar ik ben ervan overtuigd dat mijn vervanger(m/v) mijn killer heels waardig kan vullen en zelfs kan overtreffen. Of niet. Maar dat is dan niet meer mijn probleem.

Een issue van mij is dat ik voor mijn werk zorg, ongeacht of ik het leuk vind. Ik wil zelf met opgeheven hoofd vertrekken en mijn werk netjes afwikkelen en overdragen. Mede daardoor is er een lichte twijfel in mijn besluitvaardigheid omdat ik mijn functie eigenlijk vanuit het niets heb opgebouwd. Daar ben ik best trots op. En vind ik het ook een beetje lastig het achter te laten.

Maar zodra die twijfel een voet aan de grond probeert te krijgen, komt Super Jazz op haar eenhoorn aangevlogen en steekt ze die twijfel resoluut neer. It's time to move on!

And so I will.. Nog een maandje en dan begint het volgende 'grote avontuur'.. Ben benieuwd!

I'll keep you updated :)

Jazz.