Clumsy..

If I were the 8th dwarf in Snow White, my name would be Clumsy. - Jazz

Hoe graag ik mijzelf elegant wil noemen, helaas, dat gaatniet voor mij op.

Al loop ik over een gladde betonnen vloer, lukt het mij toch te struikelen over.. Ja geen idee eigenlijk waarover. Het maakt ook niet uit of het een donker bos, een trap of bovengenoemde vloer is, ik 'vind' wel iets om over te struikelen. Of ik stoot ergens tegen aan, of ik laat wat vallen. Of ik besluit dat mn toetsenbord trek heeft in pompoensoep. You name it, I can screw it up. Maar daarna vooral doen of er niets aan de hand is :).

Op werk vonden ze het ook vrij apart dat ik steeds maar een ander toetsenbord had...
Little did I know dat toetsenborden niet tegen een volle kom pompoensoep kan...

Of dat mijn bureau niet gecharmeerd is van 10 koppen thee die in evenveel dagen erover heen zijn gevallen..

Ook is mijn computer hét zorgenkindje van de IT afdeling(lees: meneer), maar dat is écht niet mijn schuld! Wiens schuld het wel is,vind ik nog steeds een groot mysterie..

As mentioned ben ik ook een ster in het struikelen.Vreemd genoeg loop ik steviger op mn heels dan op platte schoenen. Op mn heels heb ik al rennend nét de trein/tram/bus weten te halen en very ladylike er lastminute in weten te springen.

Op mn sneakers of ballerina's ben ik eens tijdens de spits met mn voet in de tram rails terecht gekomen en gevallen. Vol op mn gezicht. Dat deed pijn.

Of de laatste tree boven aan een trap op het lokale treinstation missen. BAM! Languit. Om 8uur 's ochtends. Dat deed gelukkig minder pijn. Mn outfit was wel vies, en mn ego had een deukje of twee opgelopen, maar das te overkomen.

Of met je voet tussen trein en perron instappen waardoor ik in een bizar oncharmante en vooral ongemakkelijke spagaat terecht kwam. Mijn medereiziger hees me zeer doeltreffend aan mijn jas omhoog waardoor ik snel weer met beide benen op de grond stond.

 Okee, één keer ben ik op mijn hakken bijna van de trapgestuiterd. De heren bouwvakkers die in het trappenhuis aan het verbouwen waren, hadden niet al hun zooi achter zich opgeruimd. Ik mocht op de trap erom- en overheen manouvreren, wat dus uiteindelijk niet zo heel erg goed ging. Door een zeer grote sprong waar Usain Bolt nog jaloers op zou worden is het mij gelukt een stuk of 3 treden over te slaan en beneden terecht te komen. Alleen zo lukte het mij om niet 'flat on my face' te belanden. Minor detail is wel dat ik daardoor bijna ín de brievenbussen terecht kwam, maar dat was toch echt de lesser of 2 evils.

Helaas hebben mijn shoes het ook wel eens moeten ontgelden. Midden in de winter bij -10 en een dik pak sneeuw besluit mijn hak zich lekker tussen twee stenen te nestelen. En het gaat er niet uit met een beetje onopvallend gewiebel. Nee, ik moest gewoon mijn schoen uit doen en hem er met enig geweld uit rukken. Midden in de stad. Charming..

Gelukkig, gelukkig, gelukkig ben ik niet de enige in mijn omgeving die een kneusje is. Mijn lieve vriendinnetjes zijn ook niet allemaal de elegantste dames, met of zonder hakjes.

Samen maken we ook genoeg mee. Rennen voor een tram die de verkeerde kant op gaat. Zo lang blijven babbelen dat we de laatste tram naar huis missen... Nothing strange there..

Mij laten fietsen met iemand achterop is ook geen pretje. Je loopt dan het risico om met je benen tegen paaltjes aan te knallen. Of je schoen te verliezen, vooral als er een hond in mijn nabije omgeving begint te blaffen.

Het wordt mij ook sterk afgeraden om te gaan fietsen. Zeker in de drukke binnenstad waarin ik woon. Men vindt het zo'n groot risico, voor mij, maar ook voor mijn omgeving dat ze het liever niet zien gebeuren. Bedankt voor het vertrouwen, hè?!

But as Fergie puts it in her Clumsy song: the girl can't help it! No I can't!

Gelukkig is mijn hak nog nooit afgebroken! Wel even afkloppen...

I'm the most uncoordinated clumsy, klutzy person. I always had a bruise, I always tripped and fell.

– Katherine Heigl