Ink.

Mijn profielfoto already says it: I am marked. For life. And I love it!

Tattoo's hebben al vanaf kleins af aan iets magisch voor mij. Op mijn zevende wist ik al wat mijn eerste tattoo zou worden en waar ik het wilde. Gezien het tattoeren op een minderjarige vooralsnog illegaal in Nederland is, moest ik het maar doen met poppetjes en teksten op mijn handen en armen.

Mijn moeder baalde als ik weer ondergekalkt uit school  thuis kwam en zij vond het nog erger toen die fameuze tattoo pennen populair werden. Ik zat helemaal onder de klieders en krabbels en was al snel bekend geworden als de 'artiest' van mijn basisschool. Een barb wire of 'ketting'? Bij mij moest je zijn; in de kleine of grote pauze of na schooltijd. De ouders van mijn klasgenootjes waren not so amused en na een tijdje merkte ik toch dat ik niet zo talented was als ik dacht. Dan toch maar wachten tot ik ein-de-lijk 'volwassen' was voor die tattoo. Zucht, dat zou nog zo lang duren!

Ik zit nog steeds te wachten tot ik volwassen ben, maar die eerste tattoo is er gekomen hoor! En de tweede, derde... Ben nu zelfs bezig met het uitwerken van de nummers 1 en 2! Terwijl ik op mijn volwassenheid zat te wachten was ik er namelijk achter gekomen dat ik helemaal niet volwassen moest zijn voor een tattoo, meerderjarig zijn was voldoende. Ooh joh!

Zoals bekend liep ik op mijn achttiende stage in het buitenland waar ik ook met mijn negentiende verjaardag zat. Net na mijn negentiende heb ik de stoute sandaaltjes aangetrokken en ben ik de plaatselijke tattooshop binnen gestapt. Ik voelde me stoer en angstig tegelijk. Stoer omdat ik al een aantal piercings had gehad en het 'vast wel dezelfde pijn zou zijn'. Ik voelde mij een echte ervaringsdeskundige. Ik was ook angstig omdat ik echt de grootste afkeer van naalden heb! Ja, piercings en tattoo’s kan ik aan, maar als ik bloed moet laten prikken, zie ik alleen die dikke, megagrote naald voor mij! En dan wil je tientallen mininaalden vrijwillig in je lichaam laten steken puur ter versiering?!

Jup, that's me..

Na al mijn moed te hebben verzameld en de hand van mijn huisgenootje te hebben fijngeknepen ging ik dan toch op die stoel liggen. Ik heb daar liggen puffen, kreunen en steunen alsof ik bezig was met de bevalling van het jaar... En na tien minuten was ik klaar. Ik voelde me nu alleen maar stoer! Alle angst en pijn waren spontaan verdween. Ik had hem eindelijk!! Die felbegeerde tattoeage, that beautiful ink that's forever in my skin! Ik was er zo vol van dat ik spontaan tegen een drempel stootte en mijn voet openhaalde. Ach, zelfs dat kon mijn happy gevoel niet drukken.

Nu moest ik het nog aan mijn moeder vertellen...

Dat is wel even een ander verhaal. Dat vond ik mogelijk nóg enger dan het zetten van die tattoo zelf!

Even ter info: moeders vindt alles dat ter vrijwillige versiering aan het lichaam wordt toegevoegd onzin. De leuke tattoo's en piercings zijn niet aan mijn moeder besteed. En als het aan haar ligt ook niet aan haar dochters, maar dat is net even iets anders gelopen. Wij zijn er namelijk dol op!

De piercing fase is inmiddels over, maar eens in de zoveel tijd beginnen we weer over een nieuwe mark op ons lichaam. Sorry, mam!

Dus je kunt je wel voorstellen dat dat geen prettig telefoontje zou worden. Ook al zat ik ruim 8700km verder op, hell hath no fury like a Mother's scorn.

Dus ik had eindelijk al mijn moed verzameld, de hoorn opgepakt en haar nummer ingetoetst. En toen hing ik op. Ik moest op zoek naar net wat meer moed. Na een dag of drie dwong ik mijzelf ertoe haar te bellen.

Zodra de telefoon overging had ik weer de neiging op te hangen, maar ik kon het beter nu zeggen met die veilige afstand tussen ons in.

Het gesprek was vooral kort. Met heel veel stiltes. Het verliep niet volledig volgens plan, maar uiteindelijk is ze gewend geraakt aan het idee.

Door de pijn heeft het een paar jaar geduurd voor ik mij aan het volgende piece of art begon, die kon ik maar niet vergeten. Uiteindelijk ben ik ruim drie jaar later weer zo’n shop hier in Nederland ingestapt en ook daar ben ik heel erg blij mee. Ik vind het ook leuk om mee te gaan voor morele steun, maar ik heb gemerkt dat het dan nog erger gaat "kriebelen". Het geluid van het motortje, al die inkt, de vibe die er hangt en afterwards die dikke rode huid met een verse tekening.

Van het weekend vroeg een vriendin mij mee voor haar very first tattoo. A virgin! Natuurlijk ga ik mee! ’s Ochtends vroeg stonden wij op de stoep, zij was ontzettend zenuwachtig. Na een hoop getwijfel en gedoe lag zij eindelijk in die stoel en durfde ze het toch aan. Knap hoor, als een imposante vent covered in plaatjes staat te popelen om je met een naald aan te vallen. De grote vent met alle tattoo’s was uiteindelijk net zo gezellig als wij en babbelde er samen met ons lekker op los.

Na afloop was het vriendinnetje ook ontzettend blij met haar freshly inked skin, ookal zag het er nogal rauw en dik uit. Welcome to the wonderful world of tattoo's!

Anyone who's had a tattoo knows once you get your first one, as you're walking out the door, you're planning the next.
- Chris Evans

Toen ik dat zag, begon het bij mij ook te kriebelen en ben ik spontaan in de stoel gaan zitten. De tattoo artist keek mij wel een beetje vreemd aan, maar volgens mij interesseert het hem uiteindelijk niet zovel wie er nou in zijn stoel ligt.  Gelukkig heb ik altijd wel ideetjes om mijn lichaam mee te versieren, dus ik heb het ook echt niet op impuls gedaan, want dat is natuurlijk een no go als het om tattoo’s gaat.

Tien minuten later had ik er ook een mooi tekeningetje bij en nu kan ik voorlopig weer vooruit.

Ik heb vaak ook de urge om de mouw van iemand omhoog te trekken of te gaan zitten loeren als ik bij iemand een piece of ink onder de mouw uit zie piepen. Niet bij strangers of course, zo vreemd ben ik ook weer niet. Maar wel bij een gesprekspartner of een enigzins bekende van mij. Ik weet niet wat het is, ik denk onbedwingbare selectieve nieuwsgierigheid? Het heeft iets stoers voor mij. En gezien ik zelf totaal niet stoer ben of zelfs maar enige stoerheid uitstraal, moet ik het ergens mee compenseren, toch?

Toen ik jonger was stelde ik mij voor dat alleen van die echt "bikers" en truckers tattoeages hadden. Zo'n rood hartje met een slinger erdoorheen waar dan "Mama" ofzo op stond. Of een Minnie Mouse of een ankertje op de bovenarm.

En toen kwamen de "trampstamps". Voor de ouderen onder ons: zo'n mooie tribal die midden op de onderrug wordt geplaatst, net boven de broekrand van -vaak- jonge dames. Charming. In mijn omgeving ken ik niet veel dames die een dergelijke versiering hebben, maar degene die ze hebben zijn er nu, achteraf, niet zo heel blij meer mee. En daarom, lieve dames en heren, moet je vooral géén tattoeages zetten die "in" zijn en al helemaal geen marks zetten on an impuls or drunk state!

People who don't like me talk about it as though I'm trash because I have tattoos.
 I find that insane because it's 2008, not the 1950s.
Tattoos aren't limited to sailors. It's a form of art I find beautiful. I love it.
- Megan Fox

Ik heb eerlijk waar diep respect voor de mensen die een traditionele tattoo hebben. Van die very oldskool tattoo's die niet met een machientje zijn gezet maar echt met een single naald en inkt of course. Dan heb ik het niet over die "jail house rock" dingen uit de gevangenis, maar Japanse of Maori tattoo's. En meestal wordt dan het hele been of de hele arm volgetekend, maar met één naald; that must hurt a lot! De geschiedenis die eraan vast zit, is natuurlijk wel erg mooi. De naald was vaak van een splinter albatros-bot gemaakt. Toentertijd werden tattoo's zelfs als statussymbool gezien. Ik weet vrijwel zeker dat geen van de hooggeplaatste dames toen een trampstampje hadden, hoor.
Ondanks de geschiedenis en vakmanschap is het nog niets voor mij, it hurts too much!

Maar nu ga ik toch verder broeden op mijn volgende project...

Any suggestions?

Jazz.