script src='http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/1.7.1/jquery.min.js' type='text/javascript'/>

28 februari 2014

When I grow up..

I love my job. Did I mention that already?
I know I am talking a lot about love lately. But I do, I love my job.

I am sure the people who know me cannot imagine me in a "teaching" kind of position. And certainly not loving it.
But I do. I do, I do, I do-o.
When I was little I used to dream about becoming a princess when I grew up. When I was about 8 or 9 years old that dream was not really abandoned, but I set more realistic goals for myself, me being practical as ever: flight attendant, hair dresser, professional swimmer, professional ballet dancer or astronaut. The sky is literally the limit.

As I got older my life's purpose became more and more unclear. Of course, I still had the princess thingy in mind but I had to have a back up plan in case that one failed.
Hmm.. I like the way I look. I mean, I do know how to put on some decent make up and throw a halfway decent looking outfit together. So I started to think along the line of hairdresser. Nah, too limited.
All-round stylist then? I could see the captions already:
'Jazz, stylist to the stars has released her latest perfume. A must have!'
Mweh.. That did not really do it for me.

Since my mother was a flight attendant for almost 10 years and has the most amazing stories of that time, I started to think along the line of "something" in tourism. "Something" yep, the perfect plan.
I enrolled in Tourism college in the hope that my life's purpose would reveal itself magically to me.
Not exactly. At first I wanted to become a buyer for one of the bigger tour operators, but then I found out you must have mad negotiating skills for that. * Think… Think… think real hard..* Yeah, strike that. I could not negotiate a good deal even if I was bargaining for my own sweet life.  So that's a big no-go.

In my senior year I did my internship in the sweet Caribbean where I could imagine myself becoming a General Manager for a big fancy pancy five-star resort. The upscale thingy. Hmm.. Maybe, sounds interesting.
Due to the lack of having a real plan I decided to extend my schooling career and went to Tourism university. Lucky me, I got to skip the first year due to my previous education.
There, the plan of moving to the Caribbean kept lingering in my mind, but the plan of becoming a GM, not so much anymore. And I still did not get even one step closer to becoming a princess.
Where is the fairy God mother when you need her? Or a long lost aunt that I do not know to inform me of my great-uncle that left me as heir to the throne of some unknown teeny-weeny island (in the Caribbean of course, I don't do Dutch islands)?
I bought several pumpkins, but none of 'em turned into beautiful glass carriages. And I refuse to kiss a stinking frog!
I don't want to become a princess that bad.

So I decided to abandon ship and become a diva instead! And that works perfectly for me!
I am not a pro like Prince or George Michael yet, but I'm fine just as the little Diva that I am.

Na, na, na, diva is a female version of a hustla
Of a hustla, of a, of a hustla
Na, na, na, diva is a female version of a hustla
Of a hustla, of a, of a hustla
-Beyoncé, Diva, I am… Sasha Fierce(2009)

Me? Diva? Yes honey. Not the fabulous kind, but the awesome kind. The one that can (read: must) walk around in high heels and can do "the eyebrow".
The who?

The eye. Brow.
You know you've got this friend who can give you a dead stare in the face and can raise just one eye brow without even breaking a sweat. And give you the sarcastic look.
Yep, that's it. And I am blessed to master this trait. It's my favorite!

But since I cannot make a living of being a diva, eyebrow-raising is not a skill I can add to my resume and I actually want to do something with my life, I just started a random job. It was fun, but as you can read in "Super Jazz en de sollicitatie" I grew tired of it and was ready for something new.
With that being said (and some difficult questions and a bit more sweaty arm pits... uhm palms) I got myself another job.
One I really liked.
Liked.
Yes.
Past tense.

Because Ms. Thing over here landed herself a promotion. A promotion which requires me to be very patient and explain stuff over and over again with the patience of a kindergarten teacher trying to prevent a child from eating Play-Doh.

One: I never in my wildest dreams thought that I would get myself a job like that.
Two: I never ever thought that I would actually enjoy doing it.
Three: I could have NEVER EVER EVER thought that I would be remotely good at it. Or so they say.
I did receive some compliments that really made my lil' ol' heart melt. Softie that I am.

All kidding aside; I basically never thought I was a people's person. I can be a people's person, but only when I have my moments. And my moments were very slim and rare. And this was known in a very early stage in my life. My mom decided not to speak to me for the first 15 minutes every morning. I was too grumpy. I also get grumpy when I am hungry. Which is often. Or when I am sleepy. Which is just as often. So basically I used to have some (yes, some) people's person moments.


Despite all the issues I do manage to keep my grumpiness to a minimum when I am in public. Makes me pretty damn proud of myself. As if I am an adult and can function as one should behave. And seeing my 'babies' do great in the big corporate world that is our office jungle, makes me even more proud. Of both myself and them of course.

I still keep the little flame called my princess dream flickering. Since Prince William is not as cute as he used to be and Harry not ready to commit, I found my own Prince Charming.(yes, really!!) Not one of royalty, but it will do just fine. Another thing I can cross off from the 'grown-up-to-do' list. I am on fire.
But still I am secretly hoping for my own fairy God mother or uncle to make me a real princess.
I know I am destined to be one!

Love,

Jazz.
 

11 februari 2014

Ik ben verliefd!


Heb je ooit dat gevoel gehad dat het gewoon klopte?

Dat je gewoon je soulmate hebt gevonden, waar je al die jaren al naar opzoek was?

Nou, dat is mij dus overkomen! Het klopt allemaal gewoon, echt een aanvulling op én een weergave van mijn karakter. I feel so lucky! Zevende hemel, roze wolk, roze bril, roze alles!
Ik heb perfectie gevonden! En niet eenmaal, nee, tweemaal!
 

Tweemaal?
Ja, tweemaal!
 

En de hele wereld mag het weten!!!
 
I HAVE FOUND THE PERFECT SHOES!!!!!!!
 
I am totally and utterly in love, it's amazing!
 
Normaliter word ik zelf een beetje misselijk van al dat onpasselijke geklef. Ook als het om schoenen gaat(behalve als het om Christian Louboutins gaat), maar dit is gewoon meant to be!
Ik ben er helemaal klaar voor:  Timberlands for the casual me en kick-ass heels voor de… uh...rest of me :).
Het afgelopen jaar werd ik wat meer casual in mijn outfits, maar ik heb de liefde voor killer heels weer volledig hervonden!  
De voetjes moeten er ook weer even aan wennen, but I'm back! Dat gevoel van kick ass en all feminine is immeasurable. So worth de voetenbaden en -massages!
My loves zijn schattige zwart leren enkellaarsjes met een ruitstiksel aan de zijkant en een klein riempje op de buitenkant. Oh ja, en een not-so-cute heel van 12 cm. Size does matter ;-). 
Zoals jullie weten is er bij mij op werk de regel van 'Casual Friday' ingevoerd. Dat betekent dat ik de rest van de week dus niet casual mag zijn. Althans, niet op werk. Wat voor mij soms heel lastig is, zeker in het kader van 'ik heb nieuwe schoenen, dus ik moet ze gelijk aan'. Ik moet 4 hele dagen wachten tot ik mijn Timberlands aan mag. Dat is gewoon gemeen. Dat is hetzelfde als tegen een kind van 4 zeggen dat ze een snoepje mogen, over 4 dagen. Of een wortel nét buiten bereik van het paard hangen. Vier dagen lang. That's just cold.
 
Maarja, helaas weinig aan te doen. Tot die tijd overleef ik het wel door rond te hobbelen (soms bijna letterlijk) op mn pretty lil' boots. Jazz in boots! Lijkt bijna letterlijk op Puss in boots, only less furry..
 
Zoals jullie ongetwijfeld ook weten, ben ik niet gezegend met extreem lange benen. Of lange benen, period. Veel mensen op mijn werk wel. Het was voor hen een beetje vreemd toen ik ook ineens in de lange-mensen-regionen (alles boven 1.70m) kon meespelen. It's not much, ze kunnen net niet meer de bovenkant van mijn hoofd zien, but it’s a start!
 

Nog steeds vinden sommige heren van bijna twee meter het af en toe vreemd dat ik op bepaalde dagen 'zo lang' ben. Automatisch dwalen hun ogen af naar lagere regionen… en nog lager, langs mijn benen…. Lager….. Tot… BAM! Now they get it! High heels! The secret for all short people. Ha! Love it!
 
Momenteel draag ik ze alleen op werk. Ik alleen buiten op hakken van 10 tot 12 cm, dat is gewoon vragen naar problemen. Ik bedoel mijn hak kan vast komen te zitten (check), een hak breken (check), struikelen over mijn eigen ineens-veel-langere benen (kan ook zonder verlenging, maar ook check) of ik kan worden aangehouden omdat ik ze op mysterieuze wijze heb weten om te toveren tot lethal weapons. Bij die laatste kan ik (nog) geen 'check' zetten, maar Gosh, how I wish sometimes.. Zeker in de spits. Pushy people. Oh ja, nog een reden waarom ik buiten nog geeen hakken aan mag: I'm a bit wobbly.. Ik moet daar nog mijn examen voor doen.
 
Ik moet wel toegeven dat ik tegen het einde van de werkdag blij ben wanneer ik toch weer mijn oude vertrouwde zeer platte All Stars aankan. Those are just heaven on a rubber sole.
 
SHORT PEOPLE:


God only lets things grow until they are perfect...

Some of us didn't take as long as others.
 
En voor de andere dagen: my Timberlands! Niet die iedereen heeft, maar die bijna iedereen heeft: de sneaker versie. Vroeger vond ik Timberlands echt totaal niets. Mijn moeder heeft de eerste 10 jaar van mijn leven een paar gehad die wij allemaal "Trepkeks" noemden (don't ask, geen idee  wat het betekent, it just was). Dus aanvankelijk dacht ik dat het "mommy-shoes" waren. Totdat ik in de pubertijd raakte en "fan" van Murder INC. werd (again, do not ask). En toen vond ik ze ook niet leuk omdat ik dacht dat ze voor gang members en rappers waren. Maar die hele hoge versie vond ik wel leuk, alleen ben ik niet gezegend met een schattig maatje 36, waardoor dat al gauw een no-go werd.
 
 
 
 
En toen - fast forward 10 jaar- was mijn smaak veranderd en dacht ik dat ze wel heel leuk bij een spijkershort zouden staan. En ik had gelijk!

Ik moet eerlijk toegeven dat een vriendinnetje ze mij onder de aandacht heeft gebracht. Ik hadd ze al eerder gezien en toen leken ze mij wel leuk, but I didn't give it any second thoughts. Toen gingen we samen de stad in en wilde zij beide modellen passen. Terwijl zij model 1 aanpaste, besloot ik model 2 te passen. En het was voor ons beide liefde op het eerste gezicht. Ze zitten heerlijk, een tikkeltje stoer, maar niet al te stoer dat mensen bang van mij worden. Casual, maar niet zo casual dat het weer niet geschikt is voor casual Friday. En ze staan gewoon ontzettend leuk!
Needless to say dat we binnen een kwartier beide vrolijk de winkel uit huppelden met een grote tas aan onze hand. Helemaal happy.
Tegenwoordig gaan we geregeld op dubbeldate. Hartstikke gezellig!
 
 
Jazz.