Okee. Toppunt. Ik weet dat ik een relatief kort lontje heb, maar dit slaat alles!
A-L-L-E-S!!
Zit je na een lange werkdag in een overvolle tram tijdens de spits, gaat er iemand naast je zitten punniken! Punniken!!! Nee, geen klein kind, maar een volwassen vrouw. I mean like really?!
Continue die arm die alle kanten op gaat om al die meters draad door de rijgen... Hou ze lekker bij je! Dadelijk krijg ik die naald in mijn oog!
Ok, ik support creativity anywhere, any place, any time, maar hier zit je toch niet op te wachten na een lange dag?! Pfff...
Okee Jazz. Inhouden, bijna thuis.
Ik weet dat ik geen schoonheidsprijs verdien voor het meeste geduld, ik ben niet bepaald een Ghandi, but I'm working on it. Maar dit!! Dit stelt mijn geduld echt ZWAAR op de proef! En er is al zo weinig van over na een lange dag met die heldere lichten op werk...
Gelukkig is mijn halte nabij, echt nog even volhouden..
Oh ja hoor! Denk ik verlost te zijn van dat gevaarlijke punnik-figuur als ik bij mijn halte ben beland, heeft heel OVgebruikend Nederland besloten zich net te verzamelen voor die deur waar ik wil uitstappen... Manieren mensen! Eerst uit laten stappen, dan is er meer ruimte om jouw dikke ass in te laten stappen.
Dan maar een beetje brutaliteit en mn ellebogen er tegenaan gooien.
Really can't wait to get home... Sweet home....
Toen ik jong was had ik een niet bestaand lontje. Ready to combust at any given time. I
k kan me nog herinneren in groep 1 of 2; ik zat met 3 klasgenootjes vrolijk een heksen kleurplaat in te kleuren, wat kan daar nou misgaan denk je.... Net wanneer ik het gele kleurpotlood nodig heb, zie ik hem vastgeklemd in de viezige vettige vingers van het mannetje naast mij. Hoe ongehoord!! In een woede opwelling( hoe dúrft hij!) heb ik toen maar aan zijn haar getrokken. Dat leek mij de efficiëntste manier om dat potlood te bemachtigen. En met succes! Ha! That shows him!
Enig gevolg was wel dat iedereen toen mocht buiten spelen en ik voor straf binnen moest blijven. Ach, ik had wel alle kleurtjes ongestoord tot mijn beschikking.
Stiekem was dat toch niet zo leuk, getuige het gat dat mijn tranen in de kleurplaat hebben gebrand... Samen spelen is misschien toch leuker...
Mijn ouders hebben ook de prachtigste verhalen over hoe ik vroeger was. Wanneer mijn zus mij pestte, rende ik haar als vier jarige mollige kleuter achterna met ontblote tanden omdat ik haar ging bijten. Ik was een bijtertje, ja. Of het mij ooit is gelukt haar te pakken te krijgen? Nee, volgens mij niet. Sterker nog, wanneer mijn vader ons betrapte als ik zusterlief achterna joeg, begon ík spontaan te huilen. Denk dat daar wel iets mis was met mij...
Gelukkig is alles daarna wel redelijk goed met mij gekomen, maar nu, zo'n 20 jaar later voel ik die irritatie toch weer opkomen. Gelukkig ben ik nu een stuk ouder en... Nou ja, laten we het erop houden dat ik heb geleerd van dat eenzame speeluurtje alleen binnen.
Dus zet ik maar mijn smerigste blik op en probeer iedereen weg te kijken wanneer ik uit die overvolle tram stap. Ik moet toch íets?! Ik denk niet dat mensen bijten wettelijk is toegestaan, dus dan maar zo...
Het is vandaag niet vrijdag de 13e en ik ben niet onder een ladder doorgelopen, maar soms heb je gewoon van die dagen. Dat alles gewoon verkeerd valt en net dat laatste druppeltje is die je spreekwoordelijke emmertje doet overlopen. Voor mij zijn die dagen eigenlijk het best om gewoon in bed te blijven, gezien die bijtneiging soms weer komt opzetten. Helaas heb ik rekeningen te betalen en shopsessies te financieren, dus sleep ik mijzelf dan maar uitbed en hobbel gezellig mee met de rest van arbeidend Nederland.
Eigenlijk zou ik op zulke dagen het bordje moeten dragen: 'Aanspreken op eigen risico'. :-)
Na nog een paar beproevingen in het dagelijkse, immer spannende Nederlandse OV, kan ik dan eindelijk de deur van mijn appartementje achter mij sluiten en de wereld van de randdebielen buiten sluiten... Mijn vrienden in de crime series van Veronica zijn toch véél normaler?!
* Ik kan ook heel lief zijn hoor :-)
A-L-L-E-S!!
Zit je na een lange werkdag in een overvolle tram tijdens de spits, gaat er iemand naast je zitten punniken! Punniken!!! Nee, geen klein kind, maar een volwassen vrouw. I mean like really?!
Continue die arm die alle kanten op gaat om al die meters draad door de rijgen... Hou ze lekker bij je! Dadelijk krijg ik die naald in mijn oog!
Ok, ik support creativity anywhere, any place, any time, maar hier zit je toch niet op te wachten na een lange dag?! Pfff...
Okee Jazz. Inhouden, bijna thuis.
Ik weet dat ik geen schoonheidsprijs verdien voor het meeste geduld, ik ben niet bepaald een Ghandi, but I'm working on it. Maar dit!! Dit stelt mijn geduld echt ZWAAR op de proef! En er is al zo weinig van over na een lange dag met die heldere lichten op werk...
Gelukkig is mijn halte nabij, echt nog even volhouden..
Oh ja hoor! Denk ik verlost te zijn van dat gevaarlijke punnik-figuur als ik bij mijn halte ben beland, heeft heel OVgebruikend Nederland besloten zich net te verzamelen voor die deur waar ik wil uitstappen... Manieren mensen! Eerst uit laten stappen, dan is er meer ruimte om jouw dikke ass in te laten stappen.
Dan maar een beetje brutaliteit en mn ellebogen er tegenaan gooien.
Really can't wait to get home... Sweet home....
Toen ik jong was had ik een niet bestaand lontje. Ready to combust at any given time. I
k kan me nog herinneren in groep 1 of 2; ik zat met 3 klasgenootjes vrolijk een heksen kleurplaat in te kleuren, wat kan daar nou misgaan denk je.... Net wanneer ik het gele kleurpotlood nodig heb, zie ik hem vastgeklemd in de viezige vettige vingers van het mannetje naast mij. Hoe ongehoord!! In een woede opwelling( hoe dúrft hij!) heb ik toen maar aan zijn haar getrokken. Dat leek mij de efficiëntste manier om dat potlood te bemachtigen. En met succes! Ha! That shows him!
Enig gevolg was wel dat iedereen toen mocht buiten spelen en ik voor straf binnen moest blijven. Ach, ik had wel alle kleurtjes ongestoord tot mijn beschikking.
Stiekem was dat toch niet zo leuk, getuige het gat dat mijn tranen in de kleurplaat hebben gebrand... Samen spelen is misschien toch leuker...
Mijn ouders hebben ook de prachtigste verhalen over hoe ik vroeger was. Wanneer mijn zus mij pestte, rende ik haar als vier jarige mollige kleuter achterna met ontblote tanden omdat ik haar ging bijten. Ik was een bijtertje, ja. Of het mij ooit is gelukt haar te pakken te krijgen? Nee, volgens mij niet. Sterker nog, wanneer mijn vader ons betrapte als ik zusterlief achterna joeg, begon ík spontaan te huilen. Denk dat daar wel iets mis was met mij...
Gelukkig is alles daarna wel redelijk goed met mij gekomen, maar nu, zo'n 20 jaar later voel ik die irritatie toch weer opkomen. Gelukkig ben ik nu een stuk ouder en... Nou ja, laten we het erop houden dat ik heb geleerd van dat eenzame speeluurtje alleen binnen.
Dus zet ik maar mijn smerigste blik op en probeer iedereen weg te kijken wanneer ik uit die overvolle tram stap. Ik moet toch íets?! Ik denk niet dat mensen bijten wettelijk is toegestaan, dus dan maar zo...
Het is vandaag niet vrijdag de 13e en ik ben niet onder een ladder doorgelopen, maar soms heb je gewoon van die dagen. Dat alles gewoon verkeerd valt en net dat laatste druppeltje is die je spreekwoordelijke emmertje doet overlopen. Voor mij zijn die dagen eigenlijk het best om gewoon in bed te blijven, gezien die bijtneiging soms weer komt opzetten. Helaas heb ik rekeningen te betalen en shopsessies te financieren, dus sleep ik mijzelf dan maar uitbed en hobbel gezellig mee met de rest van arbeidend Nederland.
Eigenlijk zou ik op zulke dagen het bordje moeten dragen: 'Aanspreken op eigen risico'. :-)
Na nog een paar beproevingen in het dagelijkse, immer spannende Nederlandse OV, kan ik dan eindelijk de deur van mijn appartementje achter mij sluiten en de wereld van de randdebielen buiten sluiten... Mijn vrienden in de crime series van Veronica zijn toch véél normaler?!
* Ik kan ook heel lief zijn hoor :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten