Red velvet cupcakes

Voor mijn laatste werkdag (zie Time to say goodbye) heb ik besloten Red velvet cupcakes te maken. Nog nooit eerder gemaakt, maar toch gelijk maken voor een grote groep. Eind juni heb ik voor mijn nichtje's Sweet 16 ongeveer 50 cupcakes gemaakt en daardoor denk ik graag dat ik er verstand van heb.
'Lukt me wel'. Uhm..., zo'n superheld ben ik toch niet. Where is Super Jazz when you need her..?!

TIP 1: Als je iets maakt voor anderen, zorg dat je het al eens eerder hebt gemaakt, dan kun je rekening houden met de valkuilen in het recept.

De Red velvet cupcakes zijn vrij bewerkelijk waarbij je meerdere dingen tegelijk moet doen. Ook voeg je zelf de rijs-producten toe, dus dit moet wel goed en snel gebeuren. Omdat ik geen volwaardige oven in mijn casita heb, maak ik mijn baksels bij mijn moeder. Ze zegt altijd dat ik het maar uit zoek met mijn gebak en gefreubel, maar zodra ik aan de slag ga, staat ze toch naast mij. En vooral bij dit recept was ik er heel erg blij mee!

Na alles te hebben ingeslagen ben ik aan de slag gegaan. Nou, het begin is fairly easy, been there, done it. Met succes.
Daarna rode kleurstof met cacaopoeder mengen, ook daar niets spannends aan. Check.
Bij stap drie moet je baksoda met azijn mengen en dit toevoegen aan je rode mengsel. Okee, now it gets tricky want direct na de toevoeging moet je ervoor zorgen dat de cupcakes zo snel mogelijk de oven in gaan. Het ziet er wel fancy uit, die chemische reactie. Ik voel me een echte keukenpro!

TIP 2: Baksoda is iets anders dan baking powder of zelfrijzens bakmeel. Baksoda op zichzelf doet niets, maar in combinatie met azijn of een andere zure vloeistoef gaat het schuimen en zorgt het voor luchtig gebak. Je kunt een pakje voor nog geen 2 euro bij de plaatselijke toko halen.

Okee, alles is goed gemengd, de bakjes zijn gevuld en alles staat in de oven. Nu wachten op het resultaat.
Na tien minuten zag ik dat de cakejes al aardig oprezen. Ik voelde mij echt trots, dat het mij lukte! Ik zat al die tijd als een klein kind voor de oven te kijken naar de activiteiten van mijn rode creaties. Ik was echt onder de indruk van de grootte, het leken wel op de paddestoelen waar David de kabouter in leeft! Nog drie minuten later was mijn moeder's oven een replica van Mozes' rode zee in Egypte. Oeps...
Nog eens tien seconden later leken mijn cupcakes én de binnenkant van de oven op het landschap van Mars. Dubbel oeps...
Na een kleine scheldpartij( sorry mam) baalde ik er nog het meest van dat ik alles daarna moest opruimen. Dat die cakejes waren mislukt vond ik minder erg, daar kon ik een lesje of twee van leren. Maar die rode zooi... Crap. Echt een drama! Die status van keukenpro ben ik dus direct kwijt. Evenals mijn trots....

TIP 3: Baksoda met azijn maakt alles schoon! Alles!

TIP 4: Vul de cupcake vormpjes niet te ver. Eenderde is voldoende. Vergeet niet dat ze nog moeten rijzen, anders vallen ze over de rand van de bakvormpjes.


Poging 1: My mom's oven a.k.a. de Rode zee van Mozes...



De tweede lichting ging gelukkig al wat beter, maar toch was ik niet tevreden. Ik ben een perfectionist en serveer alleen items waar ik achter sta.



Na een hoop gebak en gefreubel had ik wel een aantal cakejes klaar, maar de eerste helft heb ik zo kunnen wegdonderen. Ook al zagen de cakejes er niet zo spetterend uit, ze smaakten wel bijzonder goed, if I say so myself.

Let them eat cake. -Marie Antoinette



Omdat ik mijzelf niet op mijn kop laat zitten door een stel cakejes, heb ik ze en paar dagen later nogmaals gemaakt. Ik ben een stuk secuurder te werk gegaan en heb ook een iets ander recept gebruikt. Het baksoda-azijn mengsel blijft iets spannends.

Je gebruikt maar een klein beetje, maar het heeft een groot effect. En alweer zat ik als een klein kind voor de oven om te kijken hoe het bak proces ging. En ook om te checken dat de oven niet weer in een rode massa veranderde... En ja, ook om te kijken hoe groot ze werden..

Thank GOD or whoever you pray to is het dit keer beter gegaan. Ik had echt geen zin om weer alles te moeten opruimen. Terwijl de cupcakes afkoelden, ging ik aan de slag met de topping. Ik had geen zin in de traditionele vanilla frosting, dus ik heb er een frisse Monchou topping bijgemaakt.



TIP 5: Let goed op wanneer je slagroom opklopt. All it takes is one second to ruin it. En dan heb je een smaakloze substantie waar je niets meer mee kan.



Poging 2: Red velvet cupcake a la J.!



De topping is fairly easy, met uitzondering van boven genoemd slagroom-kloppen. Alles romig kloppen, dan alles bij elkaar gooien en nogmaals mixen tot het een romige massa is, et voilá!  Daarna kun je spuiten, smeren en decoreren wat je wenst! Zo leuk, ik voel me er net weer kind door.

Je bent even bezig, maar daarna heb je ook wat. En ik ben echt super trots, want ze smaken nog ook ;-).






Nu vast bedenken wat mijn volgende bak-doel wordt...

( Oh ja, ik maak ook op bestelling. Leave a note if u wish :))

Jazz.

Time to say goodbye...

Nou, eindelijk is het zover. Mijn laatste werkdag bij mijn huidige werkgever...


Ookal heb ik de afgelopen twee weken weinig anders gedaan dan mijn opvolger begeleiden en nieuwe blogs schrijven, toch voelt het wel vreemd. Vooral de laatste tijd hadden we een heel gezellig groepje ontwikkeld met persoonlijkheden die minimaal net zo ontspoord als die van mijn zijn. Opmerkingen als ' de aap uit de boom kijken' is nog de minste die dagelijks de revue passeert.

Van de zomer heeft er een kleine personeelswissel plaatsgevonden wat de werksfeer zeker ten goede is gekomen. Ook al leek het anders, ik heb de laatste tijd geregeld mijn buikspieren getraind met een hysterische lachbui, opgewekt door T. Maar goed ook, dan worden ze tenminste een keer getraind. Dus bij dezen, thanks T.;) ( hij bracht ook echt lekkere desserts mee, dus dan mocht ik t eea wel even wegtrainen!)

Ik vind het vaak wel moeilijk afscheid te nemen van het bekende. Ik vind nieuwe uitdagingen geweldig, je kunt er altijd van leren. Vaak betekent dat wel dat je het bekende achter je moet laten. Je weet wat je achterlaat, maar niet wat je tegemoet komt. Vaak zeg ik enthousiast JA op nieuwe uitdagingen, maar denk ik niet echt na over het afscheidsmoment. Wanneer dat moment dan dichterbij komt, begin ik er langzaam over na te denken en vind ik t toch wel lastiger dan ik dacht. Tot nu toe is het mij zelden voorgekomen dat ik zwaar emotioneel in tranen ben uitgebarsten, maar daar ben ik wel altijd bang voor.

Ik heb een afscheid, denk ik, nog nooit zo zwaar meegemaakt als voor en na mijn stageperiode op Curaçao. Mijn vader is niet iemand die snel zijn emoties laat zien, maar op Schiphol had hij het toch wel moeilijk. Het echte afscheid nemen werd nog even uitgesteld omdat ik mijn koffer moest uitmesten want 36kg was toch echt teveel voor het vliegtuig.
Nadat ik mijn moeder had opgezadeld met mijn hoofdkussen, schoenen(of course), tassen vol kleding én mijn stijltang, was mevrouw de stewardess zo lief om mij met 32kg op pad te sturen. Toen was dat moment tóch aangebroken. Tot op het moment dat ik in de rij voor de douane stond, wisten we het allemaal droog te houden. Mams wilde graag dat ik vooral heel snel weg liep. Mijn vader brak toch wel een beetje. En toen ging ik ook. De Niagara falls gingen open, hoor. Een wonder dat niemand op Schiphol gewond is geraakt door de overstroming die mijn vader en ik met zijn tweeën wisten te produceren. Uiteindelijk ben ik met rood omrande ogen het vliegtuig ingestapt, MP3 in de oren. Ondanks het grote avontuur dat voor mij lag voelde ik mij even het zieligste meisje op aarde. Gelukkig zat er een heel lief echtpaar naast mij die mij volpropten met zuurtjes en snoepjes. Na een paar uur slaap kon ik hun pogingen wel waarderen. Toch niet zo alleen op aarde, hè Jazz? Drama queen.

Uiteindelijk heb ik de tijd van mijn leven gehad. Die zes maanden zijn zó omgevlogen en ik wilde dat het nooit meer zou eindigen. But all good comes to an end en toen
mocht ik weer gedag zeggen tegen mijn lieve omaatjes. Maar zoals gebruikelijk bij Jazz kwam ik weer eens in tijdnood omdat ik per se nog een paar ballerina's moest kopen. Daarom heb ik het afscheidsmoment tot een minimum kunnen beperken door oma en oma een dikke knuffel en een stevige zoen op de wang te geven. Dat is natuurlijk ook een beetje groot houden, want ik wilde totaal niet dat zij mij zagen huilen. Dan zouden ze zich alleen maar zorgen om mij maken.

Eenmaal in de auto gingen de sluizen weer open, net zo hard als zes maanden eerder. Snikkend, met uithalen als een klein kind. Blij dat ik geen make up op had gedaan, dat had nu vast op mijn kin gezeten. Ik was ook zeer, zéér rustig in het vliegtuig. Mijn moeder wist haast niet wat ze meemaakte toen ze mij op Schiphol zag, zo rustig had ze mij lang niet in wakkere staat meegemaakt.

Sindsdien zijn veel afscheidsmomenten een stukje makkelijker geworden. De omaatjes met tranen in hun ogen zien heeft toch een diepe indruk op mij gemaakt.
Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik afscheid genomen van mijn vorige werkgever. Ik ben daar begonnen toen ik net pas studeerde en heb lief en leed gedeeld met alle dames en de enkele heer daar. Ondanks dat het een bedrijf van ruim 1000 man was en er 100 man werkte op de afdeling waar ik werkte, voelde het wel als een hechte familie. De CEO van het bedrijf wist precies wie ik was, wanneer ik wegging en wist op mijn laatste dag nog een aantal dankbare woorden met mij te delen. Ik heb daar de liefste vriendinnen leren kennen ( my Diva's) en ben daar ook zeer dankbaar voor.
Zwangerschappen, geboorten, bruiloften, afstuderen, maar ook sterfgevallen en liefdesverdriet werden met alle collega's gedeeld en er was altijd wel een luisterend oor. Misschien wel 2 of meer, want bij deze baan waren de wat oudere dames maar wat geïnteresseerd in de spannende levens van ons 'jonge meiden'. Tjah.... Het leven is zo spannend als je het zelf maakt, toch?
Luistervinkjes of niet, ik heb op de dag af 4jaar en 10 dagen met heel veel plezier daar gewerkt en op moment van dag zeggen heb ik hier ook wel mijn tijd voor genomen. Daag iedereen, bedankt voor alles!

Nu anderhalf jaar later ben ik dus weer op hetzelfde punt beland. Veel eerder dan ik had verwacht, want ik ben echt geen job hopper, maar het is nu eenmaal zo.
Met mijn collega’s hier heb ik veel gemeenschappelijke interesses gedeeld; een passie voor bakken of kleding, Coldplay doet het altijd wel goed en ook een voorliefde voor het Foute uur op Qmusic is een echte bindfactor. Ik moet mij, denk ik, weer gaan aanpassen aan het 'normale functioneren' want niet overal kun je natuurlijk Britney's 'Oops I did it again' uit volle borst mee..kreunen. Met mannen. Dat zal straks nog wel wennen worden. Back to life, back to reality...

Ik heb een ontzettend lekker Rituals verwenpakket gekregen van mijn collega’s en ook leuke waardebonnen om nog meer bakspulletjes te kopen.Het allerleukst vind ik nog de kaart met allemaal reacties die ik heb gekregen, zo ontzettend lief! Je voelt je dan echt ontzettend gewaardeerd.

Als ik het nog niet had gezegd: DANK JULLIE WEL!


Gelukkig heb ik nog een weekje om bij te komen voordat ik mij in het nieuwe avontuur stort.

Dag allemaal, was gezellig!
Next chapter, please..

Saying goodbye doesn't mean anything.

It's the time we spent together that matters, not how we left it.

-Trey Parker

Jazz.

Home is where the heart is...

Ik woon nu 3 maanden op mijzelf. Mijn hele huisje alleen tot mijn eigen beschikking. Nu begint het besef pas echt gekomen.
Toen ik net was verhuisd was het nog mooi weer en ging ik overal en nergens heen. Nu het vroeger donker wordt en het weer wat (ok, VEEL) slechter wordt, vind ik het lekker om mij lekker op de bank te nestelen met een grote mok thee en genoeg food bij de hand om een blackout van een week te kunnen overleven. Vroeger was ik daar niet echt van, maar vind het nu echt heerlijk! Mits er natuurlijk wel wat interessants op tv is. Of ik een goed boek bij de hand heb.

Het echte alleen zijn 's avonds na werk is soms nog wel wennen, maar gelukkig is mijn belbundel groot genoeg om de issues van wereldbelang (shoes, clothes, guys, shoes) met mijn vriendinnen te bespreken, of met moeders even de dag te bespreken. En als ik daar geen zin in heb, dan lekker niet. Heerlijk die vrijheid!
Alles mag, niets moet. Behalve het huishouden. En zelfs dat vind ik niet erg.

Nu ik alle benodigdheden voor in huis heb, ben ik langzaamaan accessoires aan het kopen. Mijn eerste plantje is een feit. Hopen dat ie het overleeft. Gelukkig is het een vetplant, dus het kan wel wat hebben.
Ook heb ik van mijn zus twee hele lieve foto lijstjes gekregen die samen 'Happy Home' spellen. Ik ben er echt superblij mee! Ze passen helemaal in de stijl van mijn huis en mijn huisje is ook een Happy Home. Dus ook nog eens zeer toepasselijk.
Mijn volgende missie is om goudvisjes te kopen. Ja. Goudvisjes! Ik heb het er al sinds de zomer over dat ik visjes wil en iedereen kijkt mij aan alsof mijn hoofd er spontaan vanaf rolt.
Waarom? Okee, visjes doen niet bijster veel, maar ze zijn wel leuk en kleurrijk! En ik voel me verwant met hen omdat we een soortgelijk geheugen hebben: twee seconden en ik ben het kwijt.. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ik nog steeds goudvissen wíl en ze nog steeds moet kopen... Ach, 'they say' dat huisdieren en 'baasjes' op elkaar gaan lijken. Of ik ervoor kan zorgen is een tweede, maar dat is van later belang.

Soms zit ik ook op de bank en kijk ik om me heen en denk ik 'it's all mine!'. Okee, niet volledig all mine, het is eigenlijk van de woningbouw, maar you know what I mean. Lekker een plekje om mij in terug te trekken en even helemaal zen te worden. Voor zover mij dat lukt..

Dan denk ik ook weer terug aan mijn kamertje in het ouderlijk huis. Op de eerste verdieping aan de voorkant. Uitkijkend op het pleintje waar wij als kinderen altijd busjekruit speelden, of 'ik verklaar de oorlog aan..' . Dat was vooral een ramp in de zomer als ik straf had, want dan zag ik iedereen vrolijk rennen en spelen, en zat ik binnen.
Mijn kamer was niet echt een kamertje, ik had echt genoeg ruimte om samen met mijn zus en nichtjes hele optredens te bedenken die wij tijdens verjaardagsfeestjes later aan de gasten toonden. Backstreet Boys, Mariah C., Carlo en Irene en de Smurfenhouse mix passeerden de revue. Good old times.
Op mijn elfde wilde ik ook per se dat mijn kamer werd geverfd met de toentertijd populaire Kid's Colors kleuren. Het lukte niet om mij tot rede te brengen, al het andere vond ik lelijk, ik wilde Kid's Colors! Mijn kamer werd toen onder de sceptische ogen van mijn ouders geverfd in de spannende kleuren zeemeerminnengroen, milkshakegeel en, jawel, babybillenroze. Ook het plafond moest eraan geloven. Een echte kleurenkubus, maar wat was ik er toen toch blij mee! Mams en paps moesten later toch toegeven dat die kleurencombinatie toch niet zo verschrikkelijk was als ze eerst dachten. Het was echt mijn kamer waar ik mij helemaal thuis in voelde en met veel plezier mijn Cindy boekenreeks verslond. Later werden de muren bedekt met posters van dieren, Spice Girls, Backstreet Boys en plaatjes van Peter André zonder hoofd, want die vonden mijn zus en ik niets. Goed lichaam, crappy hoofd. Later werden de posters vervangen door een hele hoop foto's van alles en iedereen. Mijn vader was er minder blij mee want je zag nog maar weinig van de mooi gekleurde muren.
Maar ja, dat krijg je in de pubertijd hè?

Ook elders in het huis kon ik mij prima vermaken en vooral terug trekken met het zoveelste boek dat ik aan het verslinden was. Ik las toentertijd echt alles. Het is ook geregeld voorgekomen dat mijn moeder in de woonkamer om mij heen moest stofzuigen omdat ik in een hoekje van de bank zat vastgenageld met mijn gedachten volledig bij mijn boek. Ik had totaal geen besef van de wereld om mij heen en ik hoorde niets van moeders' gemopper met de stofzuiger om mij heen of mijn vaders' zangpogingen. De enige plek die voor mij off limits was, was de kamer van mijn zus een verdieping hoger. Omdat wij continue ruzieden had mijn moeder maar besloten dat we beter niet in elkaars kamer konden komen, omdat dat toch alleen maar ellende veroorzaakte. En dat maakte het des te spannender. Mijn zus is een paar jaar ouder en wat vond ik het spannend om in haar kamer te komen als ik alleen thuis was. Want zij had 'grote meiden' dingen. Wat die dingen waren en wat er nou zo boeiend in haar kamer was, kan ik je nu echt niet meer vertellen maar toen was het echt ontzettend interessant! Dan kon ik het na de pauze uitgebreid met mijn schoolvriendinnetjes bespreken. Trouwens, mijn zus is er bij deze ook achter gekomen. Dus bij deze: sorry sis!

That grew old, en na een tijdje was ik dan ook mijn interesse daarin verloren. Toen zocht ik steeds vaker vriendinnen buitenshuis op, maar 's avonds thuis komen en lekker onder je dekbed kruipen (ongeacht de temperatuur) is en blijft het lekkerste wat er is.

En dan, wanneer ik na een drukke dag weer de sleutel in het slot van mijn kleine appartementje steek, voel ik weer datzelfde gevoel opkomen als toen.
As Dorothy puts it: There's no place like home....
(misschien moet ik ook maar rode glitterschoenen aanschaffen..)

Clumsy..

If I were the 8th dwarf in Snow White, my name would be Clumsy. - Jazz

Hoe graag ik mijzelf elegant wil noemen, helaas, dat gaatniet voor mij op.

Al loop ik over een gladde betonnen vloer, lukt het mij toch te struikelen over.. Ja geen idee eigenlijk waarover. Het maakt ook niet uit of het een donker bos, een trap of bovengenoemde vloer is, ik 'vind' wel iets om over te struikelen. Of ik stoot ergens tegen aan, of ik laat wat vallen. Of ik besluit dat mn toetsenbord trek heeft in pompoensoep. You name it, I can screw it up. Maar daarna vooral doen of er niets aan de hand is :).

Op werk vonden ze het ook vrij apart dat ik steeds maar een ander toetsenbord had...
Little did I know dat toetsenborden niet tegen een volle kom pompoensoep kan...

Of dat mijn bureau niet gecharmeerd is van 10 koppen thee die in evenveel dagen erover heen zijn gevallen..

Ook is mijn computer hét zorgenkindje van de IT afdeling(lees: meneer), maar dat is écht niet mijn schuld! Wiens schuld het wel is,vind ik nog steeds een groot mysterie..

As mentioned ben ik ook een ster in het struikelen.Vreemd genoeg loop ik steviger op mn heels dan op platte schoenen. Op mn heels heb ik al rennend nét de trein/tram/bus weten te halen en very ladylike er lastminute in weten te springen.

Op mn sneakers of ballerina's ben ik eens tijdens de spits met mn voet in de tram rails terecht gekomen en gevallen. Vol op mn gezicht. Dat deed pijn.

Of de laatste tree boven aan een trap op het lokale treinstation missen. BAM! Languit. Om 8uur 's ochtends. Dat deed gelukkig minder pijn. Mn outfit was wel vies, en mn ego had een deukje of twee opgelopen, maar das te overkomen.

Of met je voet tussen trein en perron instappen waardoor ik in een bizar oncharmante en vooral ongemakkelijke spagaat terecht kwam. Mijn medereiziger hees me zeer doeltreffend aan mijn jas omhoog waardoor ik snel weer met beide benen op de grond stond.

 Okee, één keer ben ik op mijn hakken bijna van de trapgestuiterd. De heren bouwvakkers die in het trappenhuis aan het verbouwen waren, hadden niet al hun zooi achter zich opgeruimd. Ik mocht op de trap erom- en overheen manouvreren, wat dus uiteindelijk niet zo heel erg goed ging. Door een zeer grote sprong waar Usain Bolt nog jaloers op zou worden is het mij gelukt een stuk of 3 treden over te slaan en beneden terecht te komen. Alleen zo lukte het mij om niet 'flat on my face' te belanden. Minor detail is wel dat ik daardoor bijna ín de brievenbussen terecht kwam, maar dat was toch echt de lesser of 2 evils.

Helaas hebben mijn shoes het ook wel eens moeten ontgelden. Midden in de winter bij -10 en een dik pak sneeuw besluit mijn hak zich lekker tussen twee stenen te nestelen. En het gaat er niet uit met een beetje onopvallend gewiebel. Nee, ik moest gewoon mijn schoen uit doen en hem er met enig geweld uit rukken. Midden in de stad. Charming..

Gelukkig, gelukkig, gelukkig ben ik niet de enige in mijn omgeving die een kneusje is. Mijn lieve vriendinnetjes zijn ook niet allemaal de elegantste dames, met of zonder hakjes.

Samen maken we ook genoeg mee. Rennen voor een tram die de verkeerde kant op gaat. Zo lang blijven babbelen dat we de laatste tram naar huis missen... Nothing strange there..

Mij laten fietsen met iemand achterop is ook geen pretje. Je loopt dan het risico om met je benen tegen paaltjes aan te knallen. Of je schoen te verliezen, vooral als er een hond in mijn nabije omgeving begint te blaffen.

Het wordt mij ook sterk afgeraden om te gaan fietsen. Zeker in de drukke binnenstad waarin ik woon. Men vindt het zo'n groot risico, voor mij, maar ook voor mijn omgeving dat ze het liever niet zien gebeuren. Bedankt voor het vertrouwen, hè?!

But as Fergie puts it in her Clumsy song: the girl can't help it! No I can't!

Gelukkig is mijn hak nog nooit afgebroken! Wel even afkloppen...

I'm the most uncoordinated clumsy, klutzy person. I always had a bruise, I always tripped and fell.

– Katherine Heigl

Super Jazz en de sollicitatie!

Inmiddels zijn jullie er volgens mij wel achter dat ik niet zo kapot meer ben van mijn huidige baan. Anderhalf jaar geleden verwachtte ik er klaarblijkelijk iets anders van. Ik ben totaal geen jobhopper, maar ik trek t niet veel langer hier. Al een tijdje ben ik op zoek naar iets anders, maar ben tot nog toe niets leuks tegen gekomen. Tot die ene vacature...

Van de week had ik weer sinds lange tijd een sollicitatie. Ondanks dat ik vrij zeker van mijzelf en mn kunnen ben, vind ik t verschrikkelijk!

Altijd stellen ze van die vreemde vragen waar geen enkel mens een normaal antwoord op kan formuleren, laat staan een positief beeld van zichzelf schetsen.

 'Waarom zouden we jou moeten aannemen?'

Nou, niks moet hoor. Maar als je een geweldig organisatie talent met een hoge stress drempel wilt die kan multitasken als een malle, dan ben je bij mij aan het juiste adres, ja.

Zou ik natuurlijk niet zeggen, maar wat dan wel? Je wilt niet arrogant overkomen met hoe geweldig je wel niet bent, maar je wilt jezelf natuurlijk ook niet tekort doen.

'Uhm.. Nou... Ja, omdat... Ja gewoon, omdat ik denk dat ik er geschikt voor ben.....?' Komt er meestal uit. Juist ja. Sterke indruk, Jazz. Ik kan mezelf wel voor mn kop slaan. Maar het kwaad is al geschied. Dan maar mijn best doen bij de volgende vraag. Mentaal bereid ik me voor: mijn Superwoman cape wappert achter mij aan en mn Diva kroon prijkt boven op mn fabulous hairdo. Mijn platina zwaard heb ik in mn hand. Kom maar op!

 

'Wat zijn je verbeterpunten?'
Crap. Daar glijdt mn kroon langzaam van mn hoofd...

'Pfoe wat een lastige vraag zeg!' Alsof ik hem totáál niet zag aankomen. Gezien ik vaak in een georganiseerde chaos werk, noem ik dat maar als verbeterpunt. Lekker veilig. De rest ontdekken ze later maar. Of niet..

 

'Waar wil je over 5jaar zijn met je carrière?!'

Say what?! Ik weet momenteel niet eens wat ik vanavond wil eten, laat staan wat ik over 5jaar wil doen. Het denkbeeldige kroontje is met luid gekletter op de grond gedonderd en die Super jazz cape wappert niet meer zo fervent als 2 vragen geleden... Wauw, ben ik dan zo hopeloos?

Kom op Jazz! Je laat je toch niet onder de tafel l.... eh... Praten?! Zo snel geef ik niet op!

 

Mijn denkbeeldige ik raapt de kroon weer van de grond en duwt m weer op dr hoofd. Let's do this! BAM!

 

'Hoe ga jij met stress om?'

Kijk! Hier kan ik wat mee! I thrive on stress! Deze vraag beantwoord ik met een stuk meer zekerheid. Langzaam maar zeker zwaait Super Jazz met haar zwaard en gaan alle moeilijke vragen neer. Zo ken ik mijzelf weer! Hoppa!

Terug in het zadel weet ik weer gemakkelijk de 'normalere' vragen te beantwoorden. Na een Spaanse Inqisitie van ruim 20 minuten zijn de zweetplekken enigzins opgedroogd, evenals het bloedspoor dat mijn denkbeeldige ik heeft achtergelaten. Ik voel me weer een beetje als Jazz en niet als een sollicitant die bij voorbaat al heeft verloren met al die onmogelijke vragen.

Enigzins verdwaasd stap ik de deur uit. What just actually happened?!

 

Ergens in die mess aan onmogelijk stomme vragen en nog stommere antwoorden, moet ik toch iets goeds hebben gezegd wat men is 'impressed'. Of ze hebben zeer lage waarden, maar dat is natuurlijk niet waar. Anyhow, ik word binnen een paar dagen teruggebeld dat ze geinteresseerd zijn. Jeej! Is het einde mn kantoor-hel dan toch echt nabij?!

Ja, dan toch!

En zul je zien, net wanneer de deur met EXIT wagenwijd openstaat, met neon pijlen is verlicht en ik er alleen maar doorheen hoef te stappen, zie ik dat de meeste van mijn collega's niet zo contact gestoord zijn als ik dacht. Sommigen zijn zelfs zowaar gezellig. Zou ik die kansloze 16.00 uur-kansloze-oppep-babbels zelfs kunnen missen?

Maar je werkt uiteindelijk niet voor de gezelligheid. Gezien ook ik ruim 40 uur per week met mn werk en toebehoren zit opgescheept moet het natuurlijk wel gezellig zijn, maar het werk zelf is belangrijker. Ik moet het wel met plezier kunnen doen en er ook voldoening uit halen.

Na een prettig en openhartig gesprek met meneer de Baas voel ik me toch een klein beetje schuldig dat ik de beste man achterlaat met een lastige klus, maar ik ben ervan overtuigd dat mijn vervanger(m/v) mijn killer heels waardig kan vullen en zelfs kan overtreffen. Of niet. Maar dat is dan niet meer mijn probleem.

Een issue van mij is dat ik voor mijn werk zorg, ongeacht of ik het leuk vind. Ik wil zelf met opgeheven hoofd vertrekken en mijn werk netjes afwikkelen en overdragen. Mede daardoor is er een lichte twijfel in mijn besluitvaardigheid omdat ik mijn functie eigenlijk vanuit het niets heb opgebouwd. Daar ben ik best trots op. En vind ik het ook een beetje lastig het achter te laten.

Maar zodra die twijfel een voet aan de grond probeert te krijgen, komt Super Jazz op haar eenhoorn aangevlogen en steekt ze die twijfel resoluut neer. It's time to move on!

And so I will.. Nog een maandje en dan begint het volgende 'grote avontuur'.. Ben benieuwd!

I'll keep you updated :)

Jazz.